Alleen al de hoesfoto laat merken dat je een bijzonder album in handen hebt als je Red moon van Marynka wil gaan beluisteren. Een "soundtrack for self-care" noemt ze het zelf, overtuigd als ze is van de helende kracht van muziek. De Russisch-Nederlandse multi-instrumentaliste zou er normaal gezien kunnen op rekenen dat ik na zulke woorden in een grote boog om haar heen wandel en me ver weg houd van welke beluistering dan ook, zelfs de meest toevallige, omdat "spirituele" muziek doorgaans mijn gezondheid allerminst bevordert. Er zijn net iets teveel mensen in mijn Facebook-tijdslijn die zich ook vol overgave storten op dergelijke onwereldse zaken zodat ik van de weeromstuit een kuil groef, mijn voeten erin plantte en vroeg aan mijn lief om de put terug dicht te gooien met kleigrond, zodat ik stevig verankerd als een boom haar rots in de branding kan zijn.
Maar, toegegeven, deze cd werd me gestuurd door haar persmanagement en hoewel ik altijd duidelijk zeg dat ik het recht blijf houden om al dan niet te posten over een album, voel ik dan toch iets meer morele druk. En ik luister op zijn minst... Een gegeven paard kijkt men toch best minstens eens vluchtig in de bek, nietwaar?
Ondanks het gebruikte vocabularium viel die beluistering nog heel goed mee. Nu hou ik wel van een stukje stemmige pianomuziek, zoals je hier vaker kan lezen als ik het heb over artiesten als Nils Frahm, Dustin O'Halloran of deze week nog Ella Van Der Woude. En al zijn "de composities van Marynka niet-lineair en evolueren ze in een multidimensionele ruimte met een eigen zwaartekracht, waardoor de ervaring van tijd en ruimte verandert", het raakt de luisteraar wel. Naar het schijnt hoor je in haar muziek echo's van Satie en Debussy, maar als leek op het vlak van klassieke muziek ben ik allang blij dat ik die namen herken. En dus zal ik maar terugvallen op mijn eigen instrumentarium als recensent: de taal en de woorden die ik beheers en waarin ik deze plaat vooral "een verzameling mooie pianocomposities die rust brengen" noem en het heb over de schijnbaar eenvoudige opbouw van een nummer als Swan cloud dat toch als een door een goede architect ontworpen gebouw haar eigen dragers camoufleert onder gracieuze elegantie.
Ik las dat Marynka haar instrument heeft gestemd op 432 Hz (de standaardfrequentie is, uiteraard, 440 Hz). Dat moet rust geven en prettiger in het gehoor liggen. Ik hoor zelf absoluut niet dat hier dus gewerkt wordt met de zogenaamde "Ohm-frequentie" (ook wel "de frequentie van het Universum" genoemd door de kenners). Wat ik wel hoor, is dat de kwaliteit van de songs van die aard is dat ik deze cd meer dan de ene obligate beluistering geef. De stiltes en de bijna onhoorbare noten in Still doen me denken aan Penderecki, bij Theater merk ik meteen een filmische kwaliteit waardoor dat het goed zou doen in de soundtrack van een film of serie en Sadness laat zich niet zomaar voor één emotie vangen, ondanks de titel.
Beluister hieronder de hele plaat, die je hier kan kopen op haar Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten