Normaal gezien loop ik met een grote boog om de muziek (nu ja) heen die het Eurosongfestival haalt, enkele uitzonderingen niet te na gesproken. Eén van die uitzonderingen was zowaar de Belgische inzending in 2017: City lights van Blanche. Dat nummer had vleugjes triphop en Lost Frequencies en paste wonderwel in de tijdsgeest van de pop toen en bewandelde zowaar voor één keer niet de platgetreden paden. Vierde werd België met deze inzending en hoewel dat mij verder niet echt iets kan schelen, is het ergens wel jammer. De winnaar toen was de met hartproblemen kampende Portugees Salvador Sobral wiens liedje niemand uit mijn vrienden- of kennissenkring nog kan zingen voor mij, durf ik te wedden. Toegegeven, dat lukt hen misschien ook niet met City lights.
Hoedanook, de Brusselse heeft nu haar debuutalbum af en daar zal je die hit overigens niet op vinden. Wat je er wel aantreft, zijn songs die uit soortgelijke vaatjes tappen, wat in deze niet eens zo slecht is. De trage ritmes vormen de ideale basis voor haar zang en het ademt allemaal een grootsteedse sfeer uit. Zowel Fences als de titelsong benaderen heel sterk de kwaliteiten van City lights en Till we collide moet niet onderdoen voor het meeste van Florence And The Machine.
Een hoogtepunt in de Belgische muziek is deze plaat weliswaar niet, erg genietbaar, slim opgebouwd en met een duidelijk eigen geluid is ze dan weer wel en dat is al heel wat.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten