The Nits

Sinds ik hun live-plaat Urk leerde kennen (ik was toen ongeveer 18 jaar), heb ik altijd al een zwak gehad voor de Nederlandse band The Nits. Hun laatste studio-album dateerde al van 2012 dus was het een aangename verrassing te lezen dat ze dit jaar een 19e plaat aan hun oeuvre toegevoegd hebben. Met behoorlijk wat verwachting beluisterde ik dan ook Angst.
Op hun website valt te lezen dat ze zich voor het eerst aan een conceptalbum gewaagd hebben. Doorheen alle songs wordt een traumatische periode in de Nederlandse geschiedenis geëvoceerd, de jaren tijdens en net na de Duitse bezetting. Basis voor de teksten vormden verhalen die de ouders van Henk Hofstede vertelden. Het verklaart wellicht waarom de algemene sfeer toch wat minder frivool aanvoelt dan de meeste platen van The Nits. Ondanks de speelse elementen in de muziek (zoals in Flowershop forget-me-not) klinken de Nederlanders dit keer ingetogen. Bij de eerste beluisteringen vertaalt dat zich in het gevoel bij de luisteraar (of althans bij mij) dat de band wat gezapig klinkt, als een knusse woonkamer uit de jaren vijftig. Je moet echt je oor te luisteren leggen met meer aandacht om de nuances in de muziek goed te vatten. 
Hoewel de plaat vaak wat dromerig klinkt, is de angst uit de titel van een existentiële aard en dat weerspiegelt zich in het onder de huid kruipen bij de luisteraar. De schijn van de normaliteit, zo mooi uitgedrukt op de hoes door de knopen, is slechts een laagje vernis voor een totale ontreddering die eronder schuilgaat. En dan vraag ik me af of het toeval is dat The Nits net nu met zo'n plaat afkomen, op een moment dat in Nederland nog meer dan bij ons een soort wanhopig verlangen naar een niet-bestaand utopisch verleden vecht met de angst voor een (te) snel veranderende wereld die aanpassingen vraagt op een tempo dat weinig mensen aankunnen. Ook nu davert de wereld op zijn grondvesten en misschien is de les die The Nits in petto hebben wel de parallellen tussen toen en nu?

Beluister hieronder het volledige album: