De IJslandse Sóley (Stéfansdóttir) was mij onbekend tot ik, zoals wel vaker gebeurt, per toeval op een aankondiging van een optreden van haar stootte en benieuwd werd naar haar muziek. Ze bleek dit jaar haar derde soloplaat uitgebracht te hebben, Endless summer. Voordien had ze als zangeres bij Seabear ook al twee albums op de wereld losgelaten.
Net als wel meer IJslanders blijkt ze bedreven in het maken van muziek die zweverig klinkt, feeëriek en bovendien gezegend met een hemelse engelenstem. Ze klinkt door haar pianobegeleiding als een minder boze Tori Amos, als een minder scherpe Regina Spektor. Laat je echter niet misleiden door de ogenschijnlijke onschuld van deze zangeres. Haar songs snijden messcherp naar je ziel, zoals het priemende Never cry moon. Of wat te denken van het nauwelijks hoorbaar drumgeluid op Grow, dat extra diepte en spanning geeft aan de song? Ook Traveler laat een artieste horen die zoveel meer is dan een angelieke stem. De song ademt tegelijk een soort urgentie uit die muzikanten vooruit stuwt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten