Je kon op deze blog al eerder kennismaken met Jozef Van Wissem, de Nederlandse componist en luitspeler. Ik zag hem zelfs al eens live en het concertverslag kan je hier lezen. Deze man heeft net een nieuwe plaat uitgebracht, Nobody living can ever make me turn back.
Inspiratie vond de componist bij het schilderij dat ook als cover art dienst doet: Vanitas van Cindy Wright. Deze Herentalse woont tegenwoordig in Antwerpen en schildert vaak taferelen die met de dood, aftakeling en rotting te maken hebben, waarin ze telkens een schoonheid vindt die je er niet in vermoedt maar die ook getuigt van een soort kwetsbare ijdelheid. Het is dan ook geen wonder dat Van Wissem op deze plaat net op zoek gaat naar kwetsbaarheid die schuilgaat onder de ijdelheid van de artiest. Het klinkt als een zeer persoonlijke plaat, vooral omdat in tegenstelling tot eerder werk van hem, er een "brom" als een ruis, als een smet op de ijdelheid doorklinkt. Golden bells ring in het ears of earths inhabitant bijvoorbeeld herbergt die brom zowel in de muziek als in de neuriënde stem, die daardoor iets onaangenaams meekrijgt, iets dat net een beetje de illusie van ingetogenheid verstoort met de drang de aandacht op te eisen. Die omschrijving lijkt iets negatiefs te suggereren maar hier voel je als luisteraar dat de belangrijkste boodschap van de song net in dat dissonante ligt en de grootste waarde ervan nét daardoor bepaald wordt.
Soms lijkt er zelfs een popsong schuil te gaan ondanks het vreemde instrument dat de luit toch vormt (Your days gone like a shadow en zelfs Let us come before his presence in his hands are all the corners) maar bij momenten keert de in Brooklyn wonende muzikant terug naar waar ik al het meest vertrouwd was bij hem: de delicaat tokkelende luit speelt een minimalistische song die de tijd herovert (The empty cup of suffering).
Een hoogtepunt op deze plaat is zeker Enable with perpetual light the dullness of our blinded sight. Het minimalistisch raamwerk met zijn repetitieve melodie wordt spaarzaam voorzien van toetsen die een warmte toevoegen die zich langzaamaan verspreidt over elke noot.
Alles komt samen in het bijna dertien minuten durende Our bones lie scattered before the pit. Je ziel wordt naar binnen gekeerd en je ontdekt er je eigen ijdelheid en als alles goed gaat, ook je eigen kwetsbaarheid.
Het hele album zit ingeprangd tussen twee versies van Virium illarum. Daarmee maakt Jozef Van Wissem de cirkel rond. Ik ben er nog niet helemaal uit of die "omkadering" van de plaat nu wel of niet afbreuk doet aan de beschreven synthese van Our bones lie scattered before the pit. Misschien moet iedereen maar zelf zijn eigen conclusie trekken?
Je kan het album hier kopen bij Consouling. Beluister het alvast hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten