De Noor Torgeir Waldemar klinkt de ene keer als een Amerikaanse folkzanger, dan weer als de broer van Richard Thompson en in de meer up-tempo songs vaak als Neil Young. Daarmee wil ik maar zeggen dat zijn nieuwste plaat, No offending borders, die ik vrij toevallig ontdekte nadat ik ze in een eindejaarlijstje tegenkwam, ondanks de slechts acht songs toch heel divers klinkt.
Opener Falling rain (Link Wray) liet me kennismaken met een singer-songwriter die het métier beheerst, met een aangename stem. En daarna is het heerlijk meestampen met het wel heel erg aan Neil Young en zijn Crazy Horse verwante Summer in Toulouse. Dit is meteen, na talloze beluisteringen, mijn favoriet. Het lijkt me een heerlijke song om een avond rond het kampvuur mee af te sluiten terwijl alle overgebleven gasten (de drinkers, de praters en degenen die als diesels traag op gang komen) meebrullen.
Bezwerend klinkt dan weer Among the low. Britse folk uit de jaren zeventig overheerst in Island bliss en daar is Neil terug in Sylvia (Southern people). We worden teruggeslingerd in een melancholische bui met The bottom of the well vooraleer een nieuw hoogtepunt zich aan ons openbaart: Souls on a string heeft een winters randje waar ik het spontaan warm van binnen van krijg.
I see the end is een perfecte afsluiter voor dit tweede album van de Noor. Het is zeker een naam die je mag toevoegen aan het lijstje "artiesten om in de toekomst in het oog te houden". En als hij ooit eens optreedt in de buurt...
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten