Vooraleer ik morgen overga tot het publiceren van de meest markante of gewoonweg de beste platen van 2017 (althans diegene die ik beluisterde én reviewde), neem ik de tijd om in schoonheid afscheid te nemen van 2017. Het is een jaar waarin geluk en verdriet, vreugde om veel mooie dingen en woede om zoveel stommiteiten die de mens als soort (en een groot deel van de individuen ten persoonlijke titel) uithaalden. Ben ik tevreden en gelukkig als ik terugkijk? Of overheersen spijt, frustratie, machteloosheid en moedeloosheid?
Persoonlijk was 2017 eigenlijk best wel een mooi jaar en vooral de voortzetting van goeie dingen die al vorig jaar (of zelfs iets vroeger) ingezet waren. Mijn lief is nog steeds super, de liefde die ik voel is dieper dan ik ooit had durven dromen toe in staat te zijn en mijn twijfels, zorgen, angsten,... zijn niet langer meer een reden om te vluchten maar ik pak ze aan, samen met Elke natuurlijk, want zonder haar zou ik het niet kunnen. En op het werk is de tweede adem die ik vond toen ik van team veranderde, nog steeds niet uitgeput, integendeel. De voldoening die ik er voel, verslaat de frustraties om keuzes die gemaakt worden door sommige collega's en obstakels die ik onderweg tegenkom. Meer zelfs, het geeft me energie om nieuwe, bijkomende uitdagingen op te zoeken in 2018 en een (enigszins stiekeme) droom nu maar eens écht te laten worden door datgene te doen waar ik intussen zo goed in geworden ben. Maar daarover lees je ongetwijfeld in het jaaroverzicht van 2018.
Tegelijk is de wereld om me heen nog steeds een oord waar mijn (ideologische) utopie verder af lijkt dan ooit. We worden geregeerd door een bende racisten (al mag je dat niet luidop zeggen), egoïsten (al mag je dat ook niet zeggen), leugenaars (taboe-onderwerp) en kromredenaars (tot zelfs gewoonweg DOMME politici als Gwendolyn Rutten die zulke onzin verkopen dat je je afvraagt of er in haar partij nog wel redelijke mensen hun mond durven op te doen als hun voorzitter spreekt). Met beide handen worden cadeaus uitgedeeld aan zij die al veel meer dan genoeg hebben en het wordt ontstolen aan mensen die afgeleid worden door een weerzinwekkend discours waarin de moslims van nu de Joden van de jaren dertig zijn geworden. Amper verholen worden dagelijks ballonnetjes opgelaten die enkel de bedoeling hebben een bevolkingsgroep te viseren, onder het mom van "ze moeten integreren", volkomen voorbijgaand aan de essentie van integratie: géén eenrichtingsassimilatie maar een synthese van het beste van twee (of meer) werelden. Ook andere zwakken worden uitgesloten, systematisch en structureel, en ik kan het weten want de mensen waarmee ik werk (jongeren met een mentale handicap en zware kwetsuren, niet zelden een hechtingsstoornis), botsen op de muren van een bureaucratie die zélf te obstakels opwerpt onder het mom van "emancipatie" en "rechten van de persoon met een beperking", nauwelijks verhullend dat besparingen op de kap van de onmachtigen de enige ware motivatie is om een min of meer werkend systeem te vervangen door een in de praktijk tot uitsluiting leidend model.
Gelukkig was er ook dit jaar weer heel veel muziek. Gelukkig las ik dit jaar 42 boeken (en startte ik er nog enkele die nog uitgelezen dienen te worden). Dat laatste weet ik omdat ik het al enkele jaren bijhoud op Goodreads, mijn extern boekengeheugen. Ik las eindelijk enkele klassiekers, werd betoverd door recente, goeie boeken en heel soms een beetje teleurgesteld, maar dat maakt deel uit van het leven. Dit is mijn top vijf van boeken die ik dit jaar las:
5. Aan een onbekende god - John Steinbeck: mijn favoriete auteur intussen
4. Hechtingsstoornissen. Praktijkgericht therapiehandboek voor ernstige hechtingsstoornissen bij kinderen - Peter Niels Rygaard: een eye-opener in zekere zin (want ik leerde nog veel bij over hechtingsstoornissen) en een bevestiging voor dingen die ik al langer zo aanvoelde, maar die niemand ooit (zo scherp) had durven verwoorden
3. Schateiland - Robert Louis Stevenson: een klassieker die ik las met zoveel plezier dat het even leek alsof ik opnieuw twaalf jaar was
2. Institutionalisering van een pedagogische paradox. Sociaal-pedagogische benadering van de geschiedenis van de jeugdzorg vanaf de Belgische onafhankelijkheid tot aan het decreet Integrale Jeugdhulp van 12 juli 2013- Karel De Vos: het boek dat me zo sterk aan het nadenken zette over mijn werk dat ik meteen besloot van de recensie een echt artikel te maken voor in het Vlaams Tijdschrift voor Orthopedagogiek, meteen mijn uitnodiging aan collega's om in gesprek te gaan en over de inhoud ervan te discussiëren met het doel dat we allen nóg betere hulpverleners worden, gedragen door een visie die de toets der wetenschap doorstaat en tegelijk een maatstaf vormt voor ons handelen
1. De verrader - Paul Beatty: een boek met een premisse zo van de pot gerukt en zo "politiek incorrect" dat minder goeie schrijvers finaal de mist zouden zijn ingegaan, maar niet de terecht winnaar van de Man Booker Prize
En dan is er dus de muziek. Er wordt elk jaar zo véél muziek uitgebracht dat niemand het nog allemaal kan bijhouden, zelfs niet eens een voltallige redactie van -ik noem maar iets- een site als Indiestyle. Ik luisterde behoorlijk veel nieuwe platen. Tot mijn eigen schande (maar het weze mij vergeven) werden sommige slechts één luisterbeurt toebedeeld en daar bevonden zich nochtans goeie platen tussen. En dan waren er de platen die ik reviewde: voor Indiestyle en voor deze blog, want er zijn muzikanten en labels die me rechtstreeks recensie-exemplaren toestoppen en daarnaast luisterde ik (vooral via Spotify) veel albums die ik de moeite waard vond om een stukje aan te wijden. Met veel plezier herbeluisterde ik ook platen van vroeger (gaande van jaren geleden tot mijn jeugd tot van voor ik geboren was, intussen toch ook al echt wel een hele tijd geleden). Ik beleefde enorm veel plezier aan het schrijven van "retro reviews", niet in het minst omdat die soms aanleiding gaven tot het neerschrijven van herinneringen die nooit meer mijn hoofd hadden verlaten.
Concerten zag ik jammer genoeg veel te weinig. Mijn gezondheid is, helaas, nog steeds een bitch: geen allesbepalende bitch meer, maar vooral een onregelmatige bitch, die af en toe venijnig bijt en me soms letterlijk een uur voor ik naar een gepland concert ga, doet afzeggen. Zo miste ik het ongetwijfeld bijzonder interessante optreden dat Ansatz Der Maschine gaf in de N9 en zo miste ik nog wel veel meer kleine, boeiende concerten die ik graag had willen meemaken (al zeker als ze op minder dan een kilometer van mijn deur bleken door te gaan).
Toch was er één concert dat meteen alles goed maakte. Samen met mijn beste vriend zag ik Jim White aan het werk in de 4AD in Diksmuide en dat was precies het soort concert waarvoor ik met plezier buitenkom (en zo ver rij). Niet alleen werden we vergast op goeie muziek (wat een goed idee was het toch om die extra muzikanten mee het podium op te nemen, zoals je hier kan lezen), maar Jim White was grappig, meeslepend, ad rem en een verteller van het slag Josh T. Pearson.
Morgen kan je lezen welke albums ik er dit jaar uitpik om bijzonder te vermelden bij het afsluiten van het jaar. Ik ga niet pretenderen dat dat de beste platen zijn van 2017, want vele van die beste platen heb ik niet eens gehoord of heb ik enkel door eindejaarlijstjes van anderen nog snel ontdekt (maar niet meer de aandacht kunnen geven die ze verdienen). Het is mijn héél persoonlijke selectie van een jaar waarin muziek nog steeds de vertrooster is in mijn leven en, op mijn lief en kinderen na, het allermooiste dat het leven mij te bieden heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten