20. Chaos in het universum - Stippenlift en Faberyayo
Faberyayo (van De Jeugd Van Tegenwoordig) maakte met Stippenlift een album dat me verwonderde én dat mijn aandacht kon vasthouden, wat met zijn band eigenlijk nooit echt lukt (ondanks hun soms goeie singles). Soms zwaar gedrenkt in de jaren tachtig maken ze eveneens gebruik van nostalgische of exotische geluiden om de nummers een feel mee te geven die ik eerlijk gezegd nooit verwacht had.
19. Cult of yes - Pascal Deweze
Dat dit 's mans solodebuut is, verraste me nog het meest want Pascal Deweze heeft intussen al heel wat muzikale watertjes doorzwommen. Op deze plaat bewijst hij nog eens dat hij een begenadigd songsmid is en zijn album is dan ook een pretentieloos (bijna-)meesterwerk geworden.
18. Here now there then - Dool
Ik gaf Mike van Consouling Store carte blanche om me een album aan te raden en het bleek een voltreffer te zijn. In een genre dat ik te weinig ken, slaagt de Nederlandse band Dool erin mij hun wereld binnen te trekken. Opvallendste kenmerk van deze band waardoor ze zich onderscheidt van anderen, is ongetwijfeld de mooie zangstem van Ryanne van Dorst. De pessimistische kijk van de plaat hoeft geen belemmering te zijn want zoals wel vaker ligt schoonheid soms in het lelijke...
17. The following mountain - Sam Amidon
Hoewel het een wat stugge plaat werd, is deze nieuwe van Sam Amidon toch alweer een geslaagd album geworden waarop hij zijn muzikaal vakmanschap vorm geeft in songs die je uiteindelijk weten te raken.
16. American dream - LCD Soundsystem
Bleeps die de zwaarte van het album niet kunnen verhullen, het was wel het laatste dat ik verwachtte van James Murphy en diens LCD Soundsystem. Mijn late kennismaking met zijn plaat verklaart misschien waarom ik er niet meer naar luisterde en misschien zelfs waarom ze niet hoger eindigde, maar het is een bijzonder interessante plaat geworden die ik in 2018 zeker nog vaak zal beluisteren om alle details ervan goed te laten door dringen.
15. Yarrow - The Deep Dark Woods
De spuuglelijke hoes herbergt een album waarbij ik spontaan denk aan Bruce Springsteen, Neil Young en Fleet Foxes en dat zegt veel over de kwaliteit die deze Canadezen op hun nieuwste werk tentoonspreiden.
14. Rennen - Sohn
Ik waagde me in januari aan een dubbelreview waarin ik Rennen van Sohn plaatste naast het meer aandacht aanzuigende I see you van The xx. Sohn slaagt er wél in mijn emoties te beroeren en doet dat niet enkel in de hardere nummers, maar zeker ook (waar The xx meestal faalt) in de rustige songs. Op het einde van dit jaar was ik deze plaat al bijna weer vergeten maar gelukkig helpen eindejaarslijstjes me elk jaar om ook eens wat verder terug te kijken dan die platen die spontaan in mijn geheugen opduiken.
13. Sleep well beast - The National
Bijna was het jaar voorbij gegaan zonder dat ik The National een kans had gegeven. Net als met Elbow is er de laatste jaren een soort vermoeidheid met deze band opgetreden bij mij en dat de plaat "gehypet" leek te worden, hielp ook al niet. Maar kijk: de wonderen zijn de wereld nog niet uit en The National is erin geslaagd me te bekoren. Net als bij LCD Soundsystem zorgt de laatijdige beluistering ervoor dat ik de plaat nog meer aandacht dien te schenken in 2018.
12. A crow looked at me - Mount Eerie
Voorzichtigheid is geboden voor wie deze plaat van Mount Eerie wil beluisteren. Rouw en verdriet werden zelden eerder zo rauw op een plaat uitgedrukt als hoe Phil Everum hier omgaat met het verlies van zijn vrouw. Het is alsof hij het gesprek dat iedereen uit de weg gaat toch voert en alsof hij de woorden die niemand wil horen, toch uitspreekt. Eerlijker dan dit wordt het niet en voor sommige mensen kan dit album een enorme troost zijn bij hun eigen rouw. Tegelijk dreig je als luisteraar te verdrinken in de poel van tranen die als een moeras in prachtige songs verhuld zit.
11. Sincerely future pollution - Timber Timbre
Vreemd genoeg kwam ik deze plaat, denk ik, in geen enkel eindejaarslijstje tegen. Nochtans hebben de Canadezen met dit album hun meest donkere werk geschreven. Ze kwam tot stand in het (politiek) erg bewogen 2016, het jaar waarin Trump tot president verkozen werd. Zoveel ongeloof en verbijstering noopte de band tot een gitzwarte soundtrack die tegelijk erg doet denken aan City same city van Flying Horseman. Bovendien is dit de meest ambitieuze plaat die ze al maakten en ze steken Daniel Lanois naar de kroon als het erop aankomt gruizige duisternis doorheen alle noten te weven (denk aan dienst For the beauty of Wynona). Ik vrees dat ze dit huzarenstukje nooit meer zullen evenaren, dus geniet ten volle van deze parel.
10. Predictions of the future - Goldfish
Aangezien deze plaat eigenlijk al grotendeels gemaakt werd in 1996 maar pas dit jaar werd afgewerkt en uitgebracht, hoeft het niet te verwonderen dat het een "trip down memory lane" is, maar wel een heel goeie trip. Je hoort punkrock voor die term besmet raakte en je hoort ook flarden Kristin Hersh, Lush en The Breeders. Voor wie muzikaal volwassen werd in de tijd dat gitaren eindelijk weer regeerden (zoals ik), is dit een hoogfeest voor oren en hersenen en hart.
9. Face your fear - Curtis Harding
De beste soulplaat van het jaar komt na het overlijden van Charles Bradley (een man die ik nooit zal vergeten door zijn ontwapenend geluk om zoveel succes op een festival in Noord-Frankrijk waar mijn lief en ik hem voor het eerst zagen) van Curtis Harding. Met de hulp van Danger Mouse slaagde hij er immers in tegelijk zo retro te klinken dat je spontaan denkt "James Brown" en zo de vinger aan de pols te houden van de hedendaagse muziekproductie.
8. Mass VI - Amenra
Teleurstellen doet Amenra nooit en ook op Mass VI is het weer van dat: een mokerslag is het die je toegebracht wordt en je enige reactie is de hamer waarmee je net vol in je gezicht geraakt bent, te omarmen. Het album draait om dualiteiten en dat hoor je ook: Amenra laat de slinger beide kanten uitgaan en ze doen dat met zo'n dwingende kracht, in songs die meestal bijna of zelfs langer dan tien minuten duren, dat je niet anders kan dan je totaal overgeven. Dat de band een community rond zich heeft weten te binden, begrijp je terstond.
7. The asylum tapes - Marvin Pontiac
Het is mijn beste vriend, Kris, die me attent maakte op deze bijzondere plaat van een bijzonder artiest. Want: Marvin Pontiac bestaat helemaal niet! Zijn biografie is verzonnen, als een kritiek op muzieksnobisme waarin je oude, "onontdekte" bluesmuziek en outsider-art niet anders dan goed en geniaal màg vinden. De man achter het hele project (want dit is al de tweede plaat van Marvin Pontiac) is de nochtans zelf niet onverdienstelijke John Lurie, vooral bekend van (instrumentale) filmmuziek. Deze plaat deed me terugdenken aan de film Idioterne (The idiots) van Lars von Trier, onder meer omwille van de toch niet altijd zo nobele motieven die schuilgaan achter de maatschappijkritiek. Maar deze plaat zou zijn hoge plaats in deze eindejaarslijst niet waard zijn indien ze niet muzikaal echt interessant zou zijn. Want John Lurie/Marvin Pontiac zoekt de grenzen op van de muziek die je kan maken als je niet langer gehinderd bent door de grenzen van het normale en je je kan verbergen achter het veilige etiket "gek en geniaal".
6. Salute - Fär
Tim De Gieter leek wel overal tegelijk dit jaar. Er was een mooi album van zijn eigen band Every Stranger Looks Like You en hij had ook een ferme brok in de pap bij If Anything Happens To The Cat en hun debuut. Maar het beste was toch het debuut van de band die hij vormt met zijn vriendin An-Sofie De Meyer. Salute is de registratie van de groei die de band doormaakte sinds de eerste single twee jaar eerder en de chemie tussen de twee bandleden levert een plaat op die ontelbare keren door mijn huiskamer schalde en waar ik lief, vrienden en kennissen te pas en te onpas enthousiast voor wou maken (wat soms ook gelukt is). De Belgische Portishead is eindelijk opgestaan, dames en heren, maar Fär is tegelijk nog zoveel meer. En Tim De Gieter, dat is een toffe peer en ooit komt het er wel eens van dat mijn lief en ik ingaan op zijn uitnodiging om eens een koffie bij hem te komen drinken als we toevallig in Brakel zijn...
5. DAMN. - Kendrick Lamar
Met trots kan ik u melden dat mijn zoon dit jaar het muzikale licht heeft gezien. Kris zal het beamen (en niet alleen dat ik het al jaren zeg): hiphop, daar gebeurt het tegenwoordig allemaal. Muzikale vernieuwing vind je vooral in dit genre. Mijn zoon, net twaalf geworden in november, heeft het goed begrepen. En ja, hij is ook helemaal weg van AC/DC maar zijn voorkeur gaat toch vooral uit naar Kendrick Lamar, Wiz Khalifa en Snoop Dogg. Van de genialiteit van Kanye West heb ik hem nog niet kunnen overtuigen, maar wanneer hij gisteren in de auto zat mee te schudden met zijn hoofd op Blacc Hollywood van Wiz Khalifa, de cd die hij uren tevoren kreeg als nieuwjaarscadeau, ben ik toch een fiere vader. En hij kent de songs op DAMN. beter dan ik. Hij leent mijn cd's van Kendrick Lamar om op zijn kamer uren naar te luisteren. En ik kan hem geen ongelijk geven. To pimp a butterfly vond ik het beste album van dat jaar en ook DAMN. staat vol songs die je hoofd nooit meer verlaten. En al is de man tegenwoordig alomtegenwoordig (want gevraagd om mee te zingen of te rappen op zowat elke successingle), beu word ik dit album nooit.
4. Luciferian towers - Godspeed You! Black Emperor
Ja hoor, de Canadese post-rockhelden van Godspeed You! Black Emperor, wiens concert in de Westhoek bij de herdenking van WO I mijn lief en ik jammer genoeg uiteindelijk moesten laten schieten, hebben het weer gedaan. Opnieuw brachten ze een plaat uit die klinkt als een pletwals mét nuance, een contradictie die zij toch weer overstijgen. Woorden zijn nutteloos, beluistering na beluistering overtuigen je ongetwijfeld beter dan welk schrijfsel van mij ooit zou kunnen doen.
3. From a room vol. 1 en vol. 2 - Chris Stapleton
Elk jaar vis ik uit de eindejaarslijst van Roen Het Zwoen in extremis nog enkele platen die meer dan de moeite waard zijn maar die totaal aan mij voorbijgegaan waren. En vrijwel altijd zit daar iets tussen dat hoogt eindigt in mijn eigen eindejaarslijst. Dit jaar is die eer weggelegd voor Chris Stapleton die met enkele maanden tussentijd twee platen uitbracht die als een Siamese tweeling aan elkaar geklonken zijn. Zowel rockend als rustig overtuigt deze Amerikaan uit Nashville met zijn outlaw-country en hij haalde er zelfs commercieel succes mee (in de VS). Dat is meer dan terecht want beide platen maakten mijn eindejaar zoveel mooier.
2. No offending borders - Torgeir Waldemar
Hoewel ook deze plaat (heel) hoog eindigde bij Roen, is het niet daar dat ik ze ontdekte. Het was via een andere muziekblog dat ik de Noor leerde kennen. En hoewel Neil Young zelf dit jaar een goeie plaat uitbracht (die ik, zo moet ik bekennen, helaas slechts één keer beluisterde), komt de beste Neil Young-song dit jaar uit het hoge Noorden. Summer in Toulouse lijkt zelfs zijn begeleidingsband Crazy Horse uitgeleend te hebben. Werkelijk elke song op deze plaat is van de hoogste kwaliteit.
1. Stubborn persistent illusions - Do Make Say Think
Een plaat met vogels op de hoes, daar zal mijn oudste stiefdochter niet mee kunnen lachen. Ik vermoed dat ze de verzameling vissen op de plaat van Goldfish verkiest...
Dat niet Godspeed You! Black Emperor maar een andere band van hetzelfde Constellation!-label mijn eindejaarslijst van 2017 aanvoert, zegt veel over de kwaliteit die de groep in elk detail van de plaat stak. Want elke song is als het betere kantkloswerkje uit Brugge (maar dan iets meer aanlokkelijk voor mensen uit de 21e eeuw): vol van zulke betoverende details en tegelijk zo'n meeslepend verhaal vertellend dat het album je niet meer loslaat. Soms word je overwelmd, soms is net traagheid het hoofdmotief. Dit is een grandioze plaat, hét meesterwerk van 2017.
Beluister hieronder de playlist met uit elk album één nummer:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten