Een decennium geleden bracht Venus In Flames een eerste album uit. De vierde boreling, Funeral dancer, viel onlangs in onze brievenbus en je vraagt je wellicht af of dat reden is tot feesten. Helaas blijkt het nieuws eerder een fait divers dan een grootse aankondiging. Wat we te horen krijgen, deden Vlaamse bands als Betty Goes Green en Pop In Wonderland al in de jaren negentig, met meer klasse bovendien.
Meer dan middelmatig kunnen we de meeste songs op deze plaat niet noemen. Zowel muzikaal als tekstueel lijkt het een patchwork van wat we al duizendmaal voorheen hoorden. Luister naar Blue nights en hoor flarden tekst als “stuck in a moment and you feel like you can’t get out of it”: geeuw. Er wordt duchtig geprobeerd zo nonchalant te klinken als Crowded House, doch de parels blijken al op en we krijgen knikkers in de plaats. Phoenix duurt te lang en zelfs de passage van Sarah Bettens kan Dance with me niet redden van mediocriteit. Integendeel, haar zang mag dan bedoeld lijken om een zwoele toevoeging te zijn, wat overblijft is een eerder saai duet. In de trage nummers raakt de band ons helemaal kwijt (Funeral dancer, Lean on me) en wat te denken van The one that got away, dat in een poging een kerstanthem te worden alle clichés op een hoop lijkt te gooien.
Niet onaardig zijn Breaking news en Open your eyes, waar Jan De Campenaere en zijn kompanen een beetje in de buurt van de broertjes Finn komen. Het zijn gekleurde toetsen op een verder grijze plaat. We kunnen enkel hopen dat de liedjes live wat meer leven ingeblazen wordt, om ze alsnog te verheffen boven dertien in een dozijn. Dat is erg jammer voor een band die in 2000 nog brons won in Humo’s Rock Rally en ons al singles als Better man, Hanging on en Easy way out schonk.
Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.
Venus In Flames zag ik ooit live aan het werk in de Handelsbeurs, zoals je hier kan (her)lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten