Is de piano een sexy instrument? Aan gitaar, bas en drums kan het niet tippen natuurlijk, maar regelmatig slagen artiesten erin het klavier een mooie plek te geven in hun muziek. An Pierlé en Tori Amos maakten er hun handelsmerk van, andere muzikanten doen het minder opvallend toch goed met de piano. Moonface, de groep rond Spencer Krug, stelt op Julia with blue jeans on dit instrument centraal.
Er wordt gehamerd op de toetsen, in Barbarian II bijvoorbeeld, alsof er een geest verdreven moet worden. De zang lijkt die suggestie te bevestigen. Het resultaat is een muzikaal tafereel dat we ons voorstellen in een groezelige bar, waar de pianist dreigt beschoten te worden door zatte tooghangers. In een hoekje echter, aan een eenzaam tafeltje, zitten wij te genieten van ‘s mans vingervlugge capriolen. Want laten we hier duidelijk over zijn: er zijn een pak minder aangename manieren om een avond door te brengen. Moonface zingt over gebroken harten, moeilijke liefdes, achtergelaten dromen en verdronken en verzonken herinneringen. Daar hoeven we niet eens de teksten voor te beluisteren. De zwarte en witte toetsen spreiden immers een melancholisch bedje dat meer zeggingskracht verleent dan om het even welk woord dat gezongen wordt.
Rookkringen worden uitgeblazen, blauw schijnsel valt om de personages heen en weldra zal de barman de stoelen omgekeerd op de tafels zetten, de vloer boenen en de laatste achtergelaten halve pinten weggieten. Dreamy summer vormt er de perfecte soundtrack bij, zoals het al meer herfst klinkt dan zomer en de natte gevallen bladeren doorklinken in de noten die tegenover elkaar geplaatst worden om het verdriet weg te spoelen. Je hoort na bijna 8 minuten straaltjes regenwater de riool in lopen, al hebben die zich listig vermomd als hameraanslagen op snaren in een grote houten kast.
De verleiding is bijwijlen groot om Moonface de mannelijke tegenhanger van Tori Amos te noemen, al weet hij zich een pak meer te beheersen en blijven de vocale uithalen afwezig. Spencer Krug laat de piano spreken, meer dan welluidend zelfs. En hoewel dit een band schijnt te zijn, horen we eigenlijk een soloproject van een getormenteerde Canadees. Zoals we onlangs een Oostenrijkse muzikante hoorden beweren: Canada en België zijn bijna kwaliteitsmerken geworden in de indiescene. Moonface bewijst haar stelling.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten