Veel van de mooiste platen van de voorbije jaren wisten ons te bekoren door een mooi knutselwerk te vormen van traditionele instrumenten en door computers bewerkte geluiden. Bovendien brachten ze steevast allerlei genres op een onnavolgbare wijze bij elkaar. We denken dan aan Grimes, Alt-J, Dirty Projectors en sinds enkele weken ook aan Son Lux. Ryan Lott, de man die hierachter schuilgaat, bewijst met zijn derde full album, Lanterns, dat hij een bruggenbouwer is.
Lost it to trying is bijvoorbeeld een prachtige compositie waarin heden en verleden samenkomen, waarin zang en opwindende muziek elkaar vinden als een perfect afgesteld koppel van baanwielrenner en derny. Beide elementen stuwen elkaar voort naar een climax, en als kers op de taart is de song ook nog een niet uit je hoofd weg te branden blijvertje. "Endless repeat" lijkt hiervoor uitgevonden. En daar blijft het niet bij: Easy is door het koperwerk dat af en toe slechts één herhaalde sequentie ten beste geeft, bezwangerd met een duisternis die de titel logenstraft. Pyre start als een rustig nummer, wordt repetitief en dreigend en implodeert eerder dan te exploderen door de toevoeging van de zenuwachtige drums en iets dat op het getik van lepels lijkt. Ook Enough of our machines verbindt oud en nieuw.
Af en toe hoor je al vanaf het eerste liedje dat je goud in je cd-speler zitten hebt, en dat is hier dus het geval. Alternate world wist ons vanaf de eerste beluistering te verleiden en tussen dit en afsluiter Lanterns lit zit geen zwak moment, enkel wat fluctuaties waardoor de spanningsboog geen rechte lijn vormt. Herbeluisteren ontbloot steeds nieuwe details en onze bewondering voor de vakkennis waarmee Son Lux een halve eeuw populaire muziekgeschiedenis bijeen brengt in amper 9 kleinoodjes die iets meer dan 40 minuten van je leven inkleuren, groeit elke keer meer.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Hieronder kan je het hele album beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten