Roy Harper

Eerder dit jaar liet Roen me kennismaken met Stormcock van Roy Harper. Ik kende de Britse zanger en muzikant eigenlijk niet. Wat rondzoeken op het net leerde me dat hij meezong op het album Wish you were here van Pink Floyd en dat Led Zeppelin een song over hem maakte (Hats off to (Roy) Harper). Hij bleek vooral in de jaren 70, 80 en 90 erg productief en werkte onder meer samen met Kate Bush en Jimmy Page. Ik lees hier en daar dat hij zeker de moeite waard is om wat beter te leren kennen. Ik zal dat maar bij mijn voornemens voor 2014 gooien, zeker?
Dit jaar bracht hij opnieuw een plaat uit. Daarop staat hij als een wat dreigende, oudere man, met hoorns afgebeeld. De titel, Man & myth, en de typografie die gebruikt werd, suggereren dat de amper 7 liederen die erop geperst werden, je bij je nekvel gaan grijpen en je tot luisteren zullen dwingen. 
The enemy opent de plaat met heerlijk laidback gitaarspel. "We are soldiers from a different world, both her and I", zingt Harper. De stem die ons oor binnendringt, klinkt als goed gerijpte oude kaas. Als ik het goed begrepen heb, vertolkt hij het gevoel van een oudere generatie die evoluties heeft gezien die onstopbaar bleken maar zelden een verbetering inhielden. We horen echter geen verbittering of misprijzen, maar een observerende blik die accepteert dat tijden nu eenmaal veranderen.
Berusting lijkt ook het overheersend gevoel in Time is temporary, dat verhaalt over een ontmoeting tussen vreemden, die even kortstondig kan zijn als het vluchtige moment. Ook in January man laat de tijd rimpels en groeven na, nog het meest in de ziel. Niets lijkt de oude zanger nog evident, niets lijkt nog vanzelf te gaan. Er wordt overal een last van jaren meegesleurd, die niet afgeworpen kan worden. 
72 jaar is Roy Harper intussen en het verwondert dan ook niet dat zijn leeftijd, zijn ouderdom telkens opnieuw een belangrijke rol spelen in de nummers op deze plaat. De vervreemding die een lang leven kan opleveren, wordt prachtig bezongen in The stranger. Muzikaal is dit één van de hoogtepunten van de plaat. Hier geldt dat eenvoud siert, al is het wellicht bedrieglijke eenvoud, waarin details verborgen werden die zich slechts moeizaam en na talrijke beluisteringen openbaren. 
Een koperblazer brengt variatie in dit album op Cloud cuckooland, waarin alweer geen optimistische visie op het leven te aanhoren valt. Prachtige muziek daarentegen is alweer ons deel. Net als enkele andere artiesten de voorbije jaren (Bob Dylan, Bruce Springsteen, Ry Cooder,...) laat Roy Harper zijn licht schijnen over de maatschappelijke realiteit waarin de financiële crisis vooral ten nadele van de onschuldigen uitdraait en waarin de rijken en gezichtsloze bedrijven wegen vinden om hun winst nog verder te maximaliseren. In tegenstelling tot enkele van zijn collega's, laat de Brit geen woede overheersen in zijn zang. 
Meer dan een kwartier lang vertelt Harper het verhaal van Orpheus, van zijn reis met Jason en de Argonauten (waar hij hen beschermt tegen de Sirenen) tot het verlies van Eurydice. De held uit de Griekse mythologie inspireerde eerder al Nick Cave en dit jaar nog Arcade Fire. Het hoeft wellicht niet te verbazen dat net een man met een mythische zangstem zovele artiesten aanzet tot het bezingen van (aspecten van) zijn leven. Hier wordt alvast rustig opgebouwd, en ontvouwt zich een soort mini-opera. Wie de tijd neemt om in de zetel rustig te luisteren, zal een zinvol kwartier beleven en deze song ten volle weten te waarderen.
Geëindigd wordt er met The exile, dat eveneens door Orpheus is geïnspireerd. Het gevoel van de banneling wordt haarscherp gedissecteerd.
Het boekje dat de CD vergezelt, bevat heel wat foto's van Roy Harper die het dreigende dat ik in het begin al beschreef, nog verder gestalte geeft. Bij elke song vind je naast de lyrics ook commentaar van de man zelf. 
Voor mijn eindejaarslijstje zal Roy Harper het wellicht moeten stellen met een lagere plaats dan deze plaat zou kunnen verdienen. Ter verschoning draag ik aan dat ik pas nu de plaat heb kunnen beluisteren en dat ik er al van overtuigd ben dat het zo'n album is dat je de tijd moet gunnen om onder de huid te kruipen. Dat zal in de komende weken ongetwijfeld gebeuren.