Bij Living for the future stellen we ons een poel vol kikkers voor. Zo klinkt het openingsnummer van Vex Ruffin namelijk. Het blijft hier niet bij: de Amerikaan samplet heel wat geluiden en maakt zo behoorlijk minimalistische collages. Twaalf daarvan verzamelde hij op zijn debuut.
Vex Ruffin is het mooiste bewijs dat je niet zo heel veel nodig hebt om zelf muziek te maken. Volgens het label dat zijn plaat uitbrengt, volstond het bovendien om spontaan een demo te sturen met een leuke tekening op de hoes om beluisterd te worden en een platendeal aangeboden te krijgen. We twijfelen nogal aan dit verhaaltje, dat toch wel heel erg lijkt te passen in het “American dream”-scenario. Wat er ook van moge zijn, ons viel dit album in de bus waarop we invloeden uit electro, hiphop, new wave en techno horen. Als je ons dan om referenties vraagt, komen we uit bij Kid Koala en Matthew Herbert, al reikt Vex Ruffin voorlopig amper aan hun enkels. In It will come komt hij dan weer in de buurt van Soul Coughing.
De stem van Vex klinkt bij momenten wat zeurderig. Hard on myself mag dan drijven op een simpel muziekje, het gezaag dat de man voortbrengt drijft ons naar de next-knop. Toch staan er ook wel wat fijne nummers op: Forget it is opgebouwd rond de juiste samples en verkrijgt daardoor een croonersfeer die een opluchting vormt op deze plaat. Die sfeer zet zich ook door in Ruined, dat echter wel met een minuut minder had volstaan. Het al eerder genoemde Living for the future behoort ook tot de betere songs, net als Prime of my life, dat erg schatplichtig is aan new wave.
We zouden graag besluiten dat hier toch boeiende muzikale ideeën aanwezig zijn, die te weinig uitgewerkt zijn. Dat klopt slechts gedeeltelijk. Soms immers ontbreekt ook het idee dat iets zou kunnen worden. Wellicht had Vex Ruffin er dan ook beter aan gedaan zich voorlopig nog te beperken tot een ep.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten