Beste platen van 2013: 10 - 1

10. Junip - Junip

Het was pas door Junip live te zien (als voorprogramma van Low) dat ik echt interesse kreeg in hun muziek. Line of fire is zonder twijfel één van de mooiste nummers van dit jaar, maar het hele titelloze, tweede album van de band rond José Gonzalez wist me heel erg te bekoren.

9. Troubles - Dirtmusic

Chris Eckman van The Walkabouts bracht op het einde van het jaar zelf een plaat uit, Harney County. Ik hoorde het nog niet, dus ik kan er niet veel over zeggen, al lees ik hier en daar dat het fantastisch zou zijn. Chris Brokaw toerde dit jaar nog eens met Come, en ik ging erheen toen ze in de Amsterdamse Bitterzoet optraden.  Meteen had ik het al over tweederde van Dirtmusic, het samenwerkingsproject met verder nog Hugo Race (ooit een Bad Seed). Chris Brokaw haakte af na het tweede album en het resterende duo trok naar het Malinese Bamako, waar ze met heel wat plaatselijke muzikanten dit prachtplaatje opnamen. Naar het schijnt, resulteerden de opnames overigens in nog een album, dat begin 2014 zou uitgebracht worden, en waarnaar het nu al likkebaardend uitkijken is. Troubles is alvast één van de meest avontuurlijke platen die ik dit jaar hoorde, waarin culturen samenkomen tot een wondermooi geheel.

8. Remedies ahead - Rue Royale

Het Canadese Rue Royale trad al enkele malen eerder op in een huiskamer in Gent, en nadat ik hun nieuwe album mocht reviewen voor Indiestyle, wou ik er absoluut bij zijn toen ze ook die plaat alweer in mijn buurt kwamen voorstellen. Het werd een prachtig concert, zoals u hier kan lezen. Het album levert dan ook weer heel wat moois op, en ik kocht ook hun andere albums. Wat ik over deze plaat vind, kan je hier uitgebreider lezen.

7. Mensen zijn gemaakt van dun papier - Jonas Winterland

Alweer moet ik Roen dankbaar zijn dat hij me fijntjes richting Jonas Winterland wees, in die koude winter die het begin van het jaar wel erg lang maakte. Het is immers al heel lang geleden dat een nederlandstalige plaat me zo wist te pakken als dit debuut van deze protégé van Raymond van het Groenewoud. Niet alleen het subtiele titelnummer, De figurant of Altijd halverwege trokken me over de streep.
Ik leerde Winterland kennen in de periode waarin de vader van mijn beste vriend stierf. Onderweg naar de andere kant van Vlaanderen voor de dienst, zat Niemand vraagt zich af de hele tijd in mijn hoofd. Passender voor een begrafenis klonk een lied nooit eerder voor mij (spaar ons van Afscheid van een vriend, alstublieft!). En toen een collega later op het jaar een vriendin verloor bij een verkeersongeluk en me vroeg welk nummer ik kon aanraden om op de begrafenis te laten spelen, aarzelde ik geen moment om dit (samen met Dylans Not dark yet, dat gespeeld werd op die dienst eerder dit jaar) te noemen.
Ik zag Jonas Winterland uiteindelijk ook live, op de Gentse Feesten, zoals je hier kan lezen.

6. Let your hands be my guide - Chantal Acda

Een zieke babysit (de hare) weerhield er me van om Chantal Acda face-to-face te interviewen, en dus werd het een telefonisch vraaggesprek, wat erg onwennig voelde. Maar zowel zijzelf als ik waren erg tevreden met het resultaat, zo zou blijken. Aanleiding voor dat gesprek (in opdracht van Indiestyle) was de release van haar eerste plaat onder eigen naam. Ik besprak de plaat hier en zoals je kan lezen,
is het een fijne plaat geworden.
Chantal Acda zag ik al eens met Sleepingdog als voorprogramma bij A Winged Victory For The Sullen en in de Vooruit speelde ze mee bij Isbells. Ze weet niet wie ik ben, maar toevallig gaf zij me toen de setlist. In 2014 zie ik haar normaal gezien optreden met de liedjes van haar eigen album.
Van de mensen die aan haar plaat meewerkten, was Shahzad Ismaily de enige waar ik nog nooit van gehoord had. En kijk, toen ik enkele weken geleden zomaar een CD uit mijn kast plukte om naar te luisteren tijdens huishoudelijke karweitjes, bleek hij de opnames geleid te hebben van Wolfroy goes to town van Bonnie 'Prince' Billy. En zo stond hij dus al die tijd eigenlijk ook al in mijn platenkast.

5. Push the sky away - Nick Cave & The Bad Seeds

Op een blauwe maandag begon ik mezelf steevast fan te noemen van Nick Cave. Hij was op dat moment de enige artiest waarvan ik niks slecht vond. Maar eigenlijk moet ik gewoon ophouden me als dusdanig te betitelen. Ik ken immers veel van zijn werk niet (goed genoeg) en dan is "fan" een overschatting. Wel heb ik veel bewondering voor de man, die niet alleen enkele van mijn beste platen maakte maar ook één van mijn favoriete boeken (En de ezelin zag de engel) schreef.
Dat neemt niet weg dat ik dit jaar ook weer erg genoot van zijn nieuw album, en dat het ditmaal écht één van de beste albums was die ik hoorde. Ik waagde me niet aan een review (al kan ik niet goed uitleggen waarom). Ik luisterde eigenlijk voor mijn doen behoorlijk vaak naar deze plaat, die voor mij groeide doorheen het jaar. En dat de plaat nog voorafgegaan wordt door anderen, heeft misschien vooral te maken met het feit dat ik door enkele andere platen gewoon nog meer geraakt werd.

4. Wayward wind - Matt Watts & The Calicos

Van sommige platen weet je meteen dat, hoe goed ze ook zijn, ze voor de vergetelheid voorbestemd lijken omdat ze niet door de juiste mensen opgemerkt worden. Volgens mij geldt dat zeker voor dit prachtige album van Matt Watts (die ik overigens ook interviewde). Ik voel me een roepende in de woestijn, als ik hier luidkeels en uitgebreider dan gewoonlijk sta te verkondigen hoe goed deze plaat wel is.

3. Lanterns - Son Lux

Heel lang leek het erop dat Matt Watts de top 3 zou halen, maar dat was buiten de waard geheten Son Lux gerekend. De Canadees (valt het op hoeveel Canadezen hoog scoren in mijn lijstjes, eigenlijk?) maakte een album dat vanaf de eerste beluistering al bewees bijzonder sterk te zijn. Dit is hedendaagse muziek, muziek van de 21e eeuw, maar wel stevig verankerd in alles wat voorafging. Mijn mening over het album kan je hier lezen.

2. {Awayland} - Villagers

Het album dat ik dit jaar het meest beluisterd heb, zonder twijfel, is dat van Villagers. Vooral in de eerste helft van het jaar haalde ik het voortdurend uit de kast. Elk nummer is bijzonder goed, en het geheel is een coherente plaat. Ik schreef er hier al wat over. Nothing arrived is misschien wel hét nummer van dit jaar, en bovendien zag ik hun concert in de Handelsbeurs, dus ik ben een gelukkig man.

1. Reflektor - Arcade Fire

Dé bom, mede door de hele promotiecampagne natuurlijk, van dit jaar was toch de dubbelaar van Arcade Fire, die ik uitvoerig onder de loep nam op deze blog. 
Waarom is dit het beste album van het jaar? Omdat ik vanaf de eerste beluistering telkens opnieuw wou luisteren, heel wat nummers zich in mijn hoofd nestelden om onverwachts tevoorschijn te sprinngen wanneer ik fietste of met de auto reed, of niets deed, en omdat ik de plaat zelfs na meerdere luisterbeurten achter elkaar niet beu geraak...