"Peter Garrett, zegt u? Moeten we die ergens van kennen?" Jazeker, de Australiër is de frontman van Midnight Oil, een band die vooral eind jaren tachtig furore maakten bij ons met de albums Diesel and dust (waarop hun grootste hit Beds are burning) en Blue sky mining (eigenlijk uit 1990). Toch bestond de band toen al sinds 1972 en dateert hun eerste album uit 1978. Hun meest recente, dertiende studioplaat dateert nog maar uit 2022, maar de voorbije decennia verdampte hun succes in Europa.
Garrett is naast muzikant ook maatschappelijk én politiek actief en was zelfs gedurende zes jaar minister, eerst van milieu en kunst, daarna van onderwijs en jeugd. Die sterke betrokkenheid bij wat er in zijn land en in de wereld gebeurt, is natuurlijk ook altijd sterk te horen geweest in de songs. Na zijn solodebuut uit 2016 is er nu een opvolger met The true north.
Eerlijk gezegd hoor ik weinig verschil tussen de albums die hij met zijn band opnam en deze release onder eigen naam. Het zegt wellicht veel over de grote stempel die hij op Midnight Oil heeft gedrukt al altijd. Toch betekent dat niet dat we hier te maken hebben met overbodigheid, integendeel. Het is een fijne plaat waarop geen enkele song onder de maat blijft. Persoonlijke favorieten zijn Innocence parts 1 & 2 dat rustig een beetje onder de huid kruipt, het meer uptempo Hey archetype en afsluiter Everybody.
Het wereldsucces van intussen toch ook al 35 jaar geleden gaat Peter Garrett hier zeker niet mee benaderen, laat staan evenaren, maar soms zijn gewoon goeie platen ook een verrijking die je niet zomaar aan je voorbij mag laten gaan.
Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen op zijn Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten