Ik werkte op een school voor buitengewoon lager onderwijs als orthopedagoog toen mijn zoon geboren werd. Ik had er al een tijdje een deeltijdse job, die ik combineerde met een andere deeltijdse job in een andere school voor buitengewoon lager onderwijs, want zo gaat dat vaak als je start in het onderwijs. Die andere deeltijdse job was weggevallen en bij ons op school vertrok de halftijdse administratief medewerker. Gezien ik weinig administratieve vaardigheden heb en dat integendeel altijd mijn werkpunt was als orthopedagoog, valt het moeilijk te verklaren waarom ik de directie voorstelde dat ik die administratieve functie zou overnemen zodat ik in totaal een voltijdse job op dezelfde school had. Mijn overtuigingskracht is dan wél weer één van mijn sterktes, want die was bereid het een schooljaar te proberen.
Het werd geen succes: we raakten achterop met de schooladministratie, het was een verhaal van vallen en opstaan en veel fouten maken, waardoor soms de leerkrachten die niet vast benoemd waren, dreigden niet op tijd betaald te raken (en ikzelf ook trouwens) en na dat jaar besloten we samen dat het niet echt voor herhaling vatbaar was. In die periode luisterde ik tijdens de uren van mijn administratief werk op de computer naar KinkFM, een Nederlands radiostation dat je zou kunnen vergelijken met Studio Brussel maar dan beter. Ik leerde er heel wat fijne bands kennen, zoals de beginnende Editors, Band Of Horses en ook die ene Drenthse artiest die in zijn dialect zong over Annelie. Het was een simpel liedje over een jeugdliefde, vol weemoed en mededogen met wie we als jongere zijn.
Diezelfde Daniël Lohues heeft bijna twintig jaar later weer mijn aandacht getrokken met zijn nieuwe plaat Nou. Dat is al zijn veertiende worp, waar Allenig (waar Annelie) op stond zijn debuut was. Tussenin ben ik hem helemaal uit het oog verloren: zangers die in een Oost-Nederlands dialect zingen komen nu eenmaal weinig aan bod in onze Vlaamse media.
Dat is misschien wel jammer want alvast Nou is een fijne, complex- en pretentieloze plaat. Net als bij onze dialecten moet je aanvankelijk even moeite doen om te begrijpen wat hij zingt, daarna wordt het echt wel de moeite waard.
Als ik songs moet selecteren die je zeker een luisterbeurt moet gunnen, kom ik uit bij het door een eenvoudig klassiek pianoriedeltje gedragen De dag dat 't mooi weer weud, de bekentenis Ik heb 't doan, 't Komp de Hondsrug niet over dat een geruststelling is waarvoor je wel een beetje de Nederlandse geografie moet kennen en het uptempo De Emmenaar en de olifant. Ook de andere liedjes zijn kleine, wat kleinkunstige pareltjes die in hun miniatuurvertellingetjes universele verhalen omsluiten.
Als je ziet en hoort welke Vlaamse artiesten hier wél behoorlijk wat airplay krijgen, dan verdient iemand als Daniël Lohues dat zeker ook. Mis dus zeker deze kans niet om bij de eersten te zijn die kennisgemaakt hebben met zijn muziek.
Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via zijn website:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten