Luisteren naar Dustin O'Halloran is altijd een contemplatieve activiteit. Daar leent zijn muziek zich immers uitstekend voor. De Amerikaanse pianist en componist maakt minimalistische muziek en vind je dus in hetzelfde hoekje van het muzikaal universum als Ludovico Einaudi en Max Richter. Het is daar goed toeven en gelukkig laten ze ons als luisteraar meegenieten van die kracht van verstilling en prachtige, soms eenvoudige melodieën.
Net als Max Richter voor hem mag O'Halloran zich een artiest op het befaamde Deutsche Grammophon-label noemen, toch wel dé referentie voor klassieke muziek. Dat is overigens geheel terecht want de klassieke muziek is natuurlijk niet gestopt bij de componisten die we allemaal kennen uit de barok en uit de 19e eeuw, zelfs niet bij de 20e eeuw.
In de promomail die de release aankondigde vraagt Dustin O'Halloran de luisteraar om de plaat in zijn geheel te willen beluisteren. Die vraag is immers niet overbodig in tijdens van skips en snippets bij het streamen, maar hij benadrukt dat het album een geheel vormt dat als dusdanig tot zich moet genomen worden. Ik begrijp zijn vraag heel goed en de nummers (eigenlijk 4 die elk in verschillende delen zijn opgesplitst in de tracklist) sluiten naadloos op elkaar aan. En bij componisten als deze is de opgeroepen sfeer zo belangrijk dat je haar zo ruïneren door lukraak fragmenten te aanhoren.
Transfigural syntax eclipse (pt 1 - pt 5) is mijn persoonlijke favoriet omdat de artiest hier bij momenten koude rillingen oproept en dreiging, alsof dit recht uit de soundtrack van The X-Files komt. Tegelijk is de muziek zo rijk en gelaagd dat je echt wel meerdere luisterbeurten nodig hebt om ten volle te genieten van alle details én van het geheel.
Beluister hieronder het volledige album dat je ook hier kan kopen via de site van Dustin O'Halloran of hier via de site van Deutsche Grammophon:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten