Future me hates me was een meer dan fijn plaatje maar de evolutie die The Beths blijkbaar hun pas uitgebracht opvolger Jump rope gazers doorgemaakt hebben, is behoorlijk fenomenaal. Het viertal weet immers op deze plaat wat meer uit te halen waardoor je meer gegrepen wordt en je het gevoel hebt dat deze plaat ook nog ballen bezit. Vooral de eerste songs zijn op dat vlak bijzonder duidelijk en mogen gelden als een intentieverklaring. I'm not getting excited klinkt als een soort vrouwelijke Ramones met Kim Deal in hun midden, Dying to believe bewijst dat de melodie niet vergeten wordt tussen al dat gitaargeweld en de titelsong mag dan een pak rustiger zijn, hij houdt het midden tussen Grant Lee Buffalo en Belly. Acrid put weer uit die heerlijke gitaarpop van de nineties en zo gaat het het hele album door. Enige minpuntje is dat de variatie wat afzwakt waardoor onze aandacht een beetje verslapte, maar als deze band bij elke nieuwe plaat zoveel vooruitgang maakt, staat ons nog veel moois te wachten.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten