Tot voor kort liep ik met een grote boog om Taylor Swift heen: te glad, te commercieel, te veel mainstream en te veel crowdpleasing naar mijn zin. Sommige mensen die ik bewonder om hun muzieksmaak bleken echter fan te zijn, wat me enorm verwonderde. Er was Ryan Adams die een heel album van haar coverde en recent bleek Astrid Stockman, de sopraan die na haar deelname aan De Slimste Mens Ter Wereld een BV werd, ook serieus (en allang) fan. En hoewel dat coveralbum moest bewijzen dat onder die zoete poparrangementen best wel goeie songs zaten, vond ik het allerminst Adams' beste album. Mijn nieuwsgierigheid werd nu alsnog geprikkeld nadat ik hier en daar wel heel lovende woorden hoorde over deze nieuwe plaat van mensen die anders net als ik Taylor Swift amper beluisteren.
Op Folklore blijft de dertigjarige zangeres ver weg van het popidioom dat ze al die jaren omhelsde. Deze achtste studioplaat kwam er dan ook na het aflasten van de tournee die op het vorig jaar uitgebrachte Lover had moeten volgen, nadat ze een berichtje kreeg van Aaron Dressner (van The National) die wel eens wou samenwerking tijdens het thuiszitten omwille van corona. Die samenwerking werd uiteindelijk veel meer dan enkele songs en vormt het merendeel van deze plaat. Ook Bon Iver horen we opduiken op de plaat, in het wondermooie Exile. Het contrast tussen hun beide stemmen werkt hier bijzonder goed en de songs zou niet misstaan hebben op For Emma, forever ago.
Het is lang niet het enige verrassend mooie liedje. August is het soort liedje dat vrouwelijke singer-songwriters als Kristin Hersh maar al te graag zouden uitgebracht hebben en is radiogevoelig genoeg om te kunnen scoren zonder aan kwaliteit in te boeten. The last great American dynasty doet denken aan de schone liedjes van Suzanne Vega en This is me trying opent een beetje zoals de intro van Teardrop van Massive Attack, waarna de strijkers een ideale achtergrond vormen voor haar zweverige zang. Seven is een demonstratie van stembeheersing waarin verschillende registers aangeboord worden. Mad woman laat een volwassen vrouw horen en Peace is eigenlijk zo'n typisch albumnummer dat daardoor geen bekendheid verwerft maar toch kan uitgroeien tot een albumlieveling voor wie de plaat intussen goed heeft leren kennen.
Na country en pop vaart Taylor Swift hier de wateren der indiefolk op en omdat dat genre vaak een aandachtiger luisteraar vereist dan de vorige platen, is dit bij oppervlakkige beluistering voor velen wellicht te lang en teveel van hetzelfde. Maar wie goed oplet tijdens de songs, kan de variatie die er toch wel inzit, heel erg smaken en treft hier alweer lyrics die een heel persoonlijk verhaal vertellen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten