Een puberzoon in huis hebben betekent ook dat soms door onze woning de klanken schallen van een artiest die ik niet koos, maar die hij graag hoort en waar hij naar luistert tijdens het spelen van Minecraft of het bekijken van YouTube-filmpjes of een Netflix-serie. Eén van die muzikanten die mij langs die weg bekend raakten, is Oliver Tree, een Californische zanger, producer, comedian en filmmaker. Hij bracht net zijn debuutplaat Ugly is beautiful uit en ik beloofde mijn zoon die eens grondig te beluisteren en te reviewen zoals hij weet dat ik ook met ontelbare andere albums doe.
Wat me meteen opvalt, is dat lichtheid van de plaat in vergelijking met waar ik doorgaans naar luister. Muzikaal is dit duidelijk gericht op een jong publiek dat vooral leuke liedjes wil horen en plezier wil maken. Dat is geen verwijt, want zulke muziek kan toch meerdere lagen bevatten waardoor de lichtvoetigheid vooral drempelverlagend werkt voor een boodschap of voor -eens je beter luistert- verrassende mooie muzikale details of structuren en zo een opstapje vormen naar op het eerste zicht "serieuzere" artiesten.
De carrière van de man is tot dusver nogal grillig verlopen en hangt aaneen van de gimmicks, waarbij "ik stop ermee" vaak een aankondiging is van nieuw werk. Hij wordt een beetje beschouwd als een levende meme en dat maakt het moeilijker om hem serieus te nemen. Toch blijkt hij op dit debuut wel degelijk iets te zeggen hebben. Zijn boodschap komt vooral neer op "wees jezelf en trek je niet teveel aan van de anderen", niet meteen een origineel advies maar misschien wel broodnodig, zeker gezien zijn doelgroep toch vooral bestaat uit jonge mensen die nog zoekende zijn naar hun eigen identiteit.
Hij is ook een voorstander van het in eigen handen nemen van je leven (zo blijkt uit Miracle man en Waste my time) en hij beseft zelf wel dat hij niet meteen als een ernstige man beschouwd wordt (Joke's on you!).
Muzikaal situeert hij zich ergens tussen Blink-182 en Eminem in, een mengeling van pretpunk en persoonlijke rap. Ik word er niet meteen door van mijn sokken geblazen maar ik snap de aantrekkingskracht wel. En het moet toegegeven worden: dit is best wel een goeie plaat.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten