Vroeger heetten ze The Dixie Chicks, maar dat eerste deel lieten ze eerder dit jaar vallen als protest tegen de verheerlijking door sommigen van het racistisch verleden van het Zuiden van de VS (en de slavenpraktijken die daar heersten en die ze bestendigd wilden zien) en dus mag je hen nu gewoon aanspreken met The Chicks. Tegelijk met die naamswijzing lijken ze ook een andere muzikale koers gekozen te hebben. Dat is alvast de indruk na het beluisteren van hun nieuwste album, Gaslighter.
Zo is de opener en tevens titelsong een behoorlijke rockend popnummer dat zowel popliefhebbers die van de Ultratop hun Heilige Graal maken als luisteraars met een meer diverse muzikale smaak zal weten aan te spreken. Het zet meteen ook de toon voor het hele album, dat afwisselend klinkt en goed in het gehoor ligt.
Maar dat betekent helaas niet dat ik echt onder de indruk ben. Ja, er zit geen slecht nummer tussen en de koerswijziging zal hen ongetwijfeld luisteraars opleveren die voorheen met een boog om hun country heen liepen. Toch mis ik pit en bezieling in de songs, die net iets te vaak hengelen naar goedkeuring (door een groot publiek) dan echt zo tegendraads te zijn als de dames zelf intussen al hun handelsmerk hebben gemaakt. Vooral de ballads zoals Young man en Everybody loves you blazen eerder Knuffelrock nieuw leven in dan dat ze puurheid uitstralen. Een wat minder gezwollen arrangement had hier zeker een in wezen goede song beter tot zijn recht laten komen.
Luister hieronder naar het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten