Toen Seasick Steve in 2008 internationaal doorbrak met I started out with nothing and I still got most of it left, viel vooral zijn levensverhaal op. Het werd over alle muziekpagina's breed uitgesmeerd, in die mate dat je je begon af te vragen of het niet een soort gimmick of marketingtool geworden was, zelfs indien niet gelogen, om meer platen te verkopen. Ik heb er altijd een beetje een dubbele verhouding mee gehad: ja, zijn platen waren nooit slecht maar ik voelde me altijd een beetje mogelijk belazerd door de muziekindustrie die mijn wantrouwen na Milli Vanilli (en hun pogingen daarna ons alsnog The Real Milli Vanilli door de strot te duwen alsof er niets aan het handje was) als basishouding mochten verwelkomen.
Ik besloot hem dit jaar een kans te geven met Love and peace, zijn nieuwste (en tiende) album. En het lijkt erop dat ik daar geen spijt van ga krijgen. Zijn bluesrock is aanstekelijk, al vanaf de titelsong die als opener dienst doet. Verder ben ik ook heel erg te spreken over Regular man (het had een vroege bluescover door The Rolling Stones kunnen zijn), Clock is running, het heerlijk stampende Toes in the mud en de trage schuiver Mercy waarmee de plaat afsluit.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten