2009 was voor mij zowel het jaar van de klap als van het (begin van het) rechtkrabbelen en zal dus altijd een heel bijzonder jaar blijven voor mij. Het was bijna negen maanden nadat ik wegging bij mijn (nu ex-)vrouw, onder meer omdat ik een andere liefde had gevonden en ons huwelijk niet veel meer voorstelde. Die ander was het duwtje dat me de sprong deed wagen, maar ik was ervan overtuigd dat zij de ware zou blijken voor mij, meer nog: ze MOEST de ware zijn, dit keer mocht het niet lukken. Toen ze halfweg het jaar (de laatste dag van juni) vertelde dat ze onze relatie verbrak, viel ik in een put. Niet alleen had ik het niet zien aankomen maar nog minder begreep ik het. Ik zakte diep weg, ik was onherkenbaar voor de mensen die me kenden, voelde me alleen en in de steek gelaten, vol twijfels over mijn beslissing om uit mijn huwelijk te stappen en met heel veel zoeken naar hoe ik alleen moest zorgen voor mijn twee kinderen en dus ook die rollen moest opnemen die als in een spontane dans altijd door hun moeder waren opgenomen. Tegen het eind van het jaar kwam ik langzaamaan weer met het hoofd boven water en dat had onder meer te maken met keuzes die ik maakte. Keuzes voor mezelf: dingen doen die ik graag wou doen (maar waar het niet meer van kwam of nooit gekomen was), waaronder (opnieuw) concerten bezoeken.
Eén van die concerten op het eind van 2009 was dat van John Vanderslice in het (inmiddels ter ziele gegane) Gentse muziekcafé Video. De muzikant kende ik enkel van naam maar het gratis concert was dichtbij en klonk, toen ik wat muziek van de man opzocht op internet, wel veelbelovend. Het concert loste, zoals u hier kan lezen, de verwachtingen in.
Toch volgde ik deze Amerikaan niet langer daarna en dook hij slechts onlangs terug in mijn gezichtsveld op met de release van Dollar hits, eind maart. Die plaat is heel bijzonder: gebouwd rond één echt lang nummer en nog een song van normale lengte zitten steeds kleine stukjes muziek als chocoladevlokken op een taart, soms iets langer dan twee minuten, soms onder de minuut blijvend. Het levert een geheel op dat heel bevreemdend klinkt en op het eerste zicht een consistente samenhang mist. Toch verbindt vooral het experiment de elf liedjes die samen nog geen half uur duren.
Omwille van zijn lengte zuigt Cracked pass words de aandacht naar zich toe. Het is een lied dat samenhangt aan breakbeats en vervormde vocalen en een semi-futuristisch cachet meekreeg. Ook Ice castles / Tender mercy neemt door zijn bijna vier minuten een centrale plaats in op het album. Hier overheersen dreiging en aliënatie. De brokjes tussendoor kunnen heel vreemd zijn (eHarmony icons) of net als heel gewone liedjes klinken (Show me love). Overwegend echter vormen de songs op deze plaat vooral een vreemde trip in de (muzikale) hersenkronkels van een buitenbeentje.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten