Ten tijde van Victorian America leerde ik Emily Jane White kennen toen ze een concert gaf in een bovenzaaltje van een Ledebergs café (ongelooflijk maar waar!). 2009 was een heftig jaar gebleken voor mij en het liep bijna ten einde. Samen met een collega die ook een vriendin was en mijn ex-lief, ging ik erheen, ik had op internet snel wat muziek opgezocht en die stond me aan. Het concert was één van de beste die ik dat jaar zag, één van de indrukwekkendste ook, allicht geholpen door de locatie en het tijdstip in mijn leven. Het eerder genoemde album stond toen in mijn top 3 van dat jaar. Later, toen ze met Blood/Lines haar muzikale koers veranderde, haakte ik evenwel af.
Het doet me dan ook veel plezier dat het nieuwste album, Immanent fire, terugkeert richting de sound van haar oudste platen. Hoewel ze niet meer zo sober gearrangeerd zijn (Infernal klinkt muzikaal rijker dan om het even welke song uit Victorian America of debuutplaat Dark undercoat), ademen ze weer een gotische sfeer uit die het universum van Tim Burton, The Addams Family en zelfs de Koningin van Onderland (uit Jommeke) oproepen (vergelijkingen die ik al eerder gebruikte, moet ik toegeven). Het leidt tot pareltjes als Washed away, Metamorphosis, Dew en The gates at the end.
Emily Jane, dankzij een plaat als deze vergeef ik je met plezier het wat mindere werk en sluit ik je weer in mijn armen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten