Kleinkunst is een moeilijk genre om te reviewen. Met een imago hardnekkiger dan dat van hair metal is het moeilijk, zeker als je zoals ik niet echt thuis bent in het genre en er niet zo vaak naar luistert, om individuele albums te beoordelen. Voor mijn generatie was kleinkunst immers al altijd besmet met etiketten die nauwelijks af te schudden blijken. In de jaren zeventig, in mijn vroege kinderjaren, werd dit al beschouwd als muziek van softe (ex-)hippies die maar niet loskwamen van het recente verleden en maatschappijkritiek als mantel droegen, zoals hipsters tegenwoordig het nieuwste, onbekende bandje snobistisch claimen. De jaren tachtig brachten ons Thatcherisme en Reagonomics, een hardere realiteit dan waaraan de liefdevolle en introspectieve liedjes een tegengewicht bieden. Pubers uit die tijd classificeerden dit in het beste geval als de oubolllige muziek van hun ouders en -laten we eerlijk zijn- er gebeurde muzikaal genoeg spannends in dit decennium om jonge mensen meer te kunnen boeien. New wave en alles wat daarna neigde hulde een deel van mijn generatie in zwarte kleren en kapsels waar we ons nu, als we onze jeugdfoto's tonen aan onze kinderen, bijna schamen. Al zijn er natuurlijk ook zonen en dochter van de eighties die als ware geuzen hun oude ik omarmen.
Van Wim De Craene kent vrijwel iedereen Tim ("hier laat ik je los, Tim, van hier af moet je gaan") en zelfs mijn kinderen kan dit nummer toch niet onbekend zijn. Hun waardering ervoor is evenredig met het aantal levensjaren dat ze nog maar achter de kiezen hebben, moet ik jammer genoeg bekennen. Zelf kende ik behalve dit lied eigenlijk niets wat terug te vinden is op de plaat, Alles is nog bij het oude. Het was al zijn derde album en volgens mensen die er meer van weten dan ik, ook zijn beste.
De teksten zijn wat je van dit soort muziek uit de jaren zeventig verwacht. Zo is Onze jeugd een kind van zijn tijd, met kritiek op Amerika en ook toen al een nostalgische hang naar vroeger. De Craene kiest zorgvuldig de woorden en zinnen en de taal wordt als middel gebruikt om zowel boodschappen over te brengen als schoonheid te bereiken.
't Leven is schön is een Vlaamse versie van Bei mir bist du schön (The Andrew Sisters maakten dit oude Jiddische liedje bekend). Opvallend is dat de muziek vaak overschaduwd wordt door de teksten, alleen al doordat ze in mijn hoofd in de context "kleinkunst" geplaatst worden en dat maakt het moeilijk die goed te beoordelen, al is dat nu iets wat ik zo vaak in mijn reviews gewoon ben te doen. Sommige liedjes overstijgen het modieuze van toen: Rozerood-oranje blijft ook vandaag nog overeind en lijkt achteraf zijn tijd een decennium vooruit. De gokkers flirt met eenvoudige rock en Drie heren weet ook al de eighties op te roepen. De plaat sluit af met het vrolijke, uptempo Piepoe (Morgen wordt beter) dat de dansbenen aanspreekt.
Beluister hieronder zelf het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten