Toen ik in 1993 bij Bilbo Records in Gent de hoes zag van het debuutalbum van Tindersticks, dacht ik om één of andere reden dat het een metalgroep was. Luide gitaargroepen waren dankzij de grunge weer helemaal in en van deze band had ik nog nooit gehoord, ik wist wel dat sommige metalartiesten kozen voor een vormgeving op hun platen die een heel andere sfeer opriepen. Ik liet daarom die cd maar links liggen bij mijn aanschaf van nieuwe (en soms voor mij ook onbekende) albums.
Later leerde ik de Britten gelukkig alsnog kennen. En net als al hun vorige platen (die ik wellicht allemaal kocht op vinyl of cd) weet ook No treasure but hope te bekoren en is dit een zoveelste ster aan het firmament dat ze met dat herkenbaar stemgeluid van Stuart Staples, de strijkers en de rest van de instrumentatie telkens weten te schilderen. For the beauty, The amputees,... ik kan eigenlijk elke song opnoemen als hoogtepunt want wederom rijgen ze die aaneen als parels aan een snoer voor hun geliefde. Om daartussen ook nog favorieten aan te duiden, is een haast onmogelijke opdracht. Toch springt See my girls er voor mij uit door het tempo, het repetitieve en de -zowaar- vrolijkheid die doorklinkt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten