Over Every Stranger Looks Like You schreef ik al eerder en ik raad nog steeds iedereen het beluisteren van hun debuutalbum Bluest shade of black aan. Intussen heeft de driekoppige band uit de Vlaamse Ardennen een nieuwe plaat uit, het eerste deel van een tweeluik waarvan we het vervolg eind volgend jaar mogen verwachten. I: Levensmoeheid is een kort maar krachtig album geworden, slechts zes songs lang en in totaal amper elf minuten durend. Meer is er soms niet nodig om een mokerslag te verkopen...
Want recht in je gezicht, dat is het minste wat je hierover kan zeggen. Thematisch doorbreekt de band alvast het taboe onder twintigers dat het leven soms zeer zwaar en veeleisend kan zijn en dat je ook op zo jonge leeftijd al een uitgeblust gevoel kan hebben. We zouden bijna durven spreken over een soort levensburn-out. De hoge verwachtingen, het snelle tempo, het steeds meer ("stronger, harder, faster, better"), het eist allemaal zijn tol, ook voor jongvolwassenen. Geen wonder dus dat Tim, Jan en Willem kiezen om die frustratie uit te schreeuwen.
In Synnecrosis merken we van het sprookjesachtige van de liefde amper nog iets. Liefde is een werkwoord, zoals Alfons Vansteenwegen al wist, en al zeker als de kussen van je lief als beton aanvoelen, als zout in de wonde, als de verbinding die geliefden voelen het elkaar leegzuigen wordt. Alle romantiek heeft plaatsgemaakt voor horror en als een kannibalistisch monster verteert de liefde de droom die ons is aangepraat door Hollywood en Disney. Eenzelfde beeld van liefde, zij het iets minder hardvochtig, wordt geschetst in Love bites.
Paniekaanvallen en depressie kleuren Halfway house, waarin de ik-persoon een onderduikadres zoekt voor het overweldigende leven dat hem dagelijks wacht en dat hem uitput. In Tying the knot komt als logisch vervolg daarop zelfs zelfmoord als mogelijkheid om de hoek kijken. Het is de wanhopige roep van de suïcidale man die gered wil worden maar zelf geen uitweg meer ziet.
Hoop gloort alsnog in Moth en krijgt een soort bezegeling, die echter ver weg ligt van een happy end, in Bliss Dit is eerder berusting dan verlossing, eerder de onvoorwaardelijke overgave dan de zegevierende overwinning. De levensmoeheid mag dan al uitgeschreeuwd zijn en in deze verwoording en verklanking enige verlichting gevonden hebben, het is maar zeer de vraag voor hoelang dit zal helpen. Misschien volgt het antwoord wel op het tweede deel van deze diptiek.
Muzikaal verpletteren de gitaren alle relativering, meppen de drums je murw en rollen de songs als een pletwals over je kinderlijke dromen en zongevulde toekomstplannen. Vrolijk word je van dit plaatje niet. Het is een reality check waar menige twintiger (en bij uitbreiding iedereen die ouder is ook) voor terug zal deinzen. En toch is dit een essentiële plaat in het huidige klimaat waarin de minister van volksgezondheid artsen wil "helpen" door richtlijnen voor te schrijven hoelang een burn-out recht geeft op ziekteverlof.
Beluister hieronder de volledige plaat, die je hier kan kopen op hun Bandcamp-pagina:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten