Kanye West

Volgens Last.fm is Kanye West de artiest die ik het meest heb gestreamd. Zijn voorsprong is daar immens en groeit nog elke dag, nu Ye uit is. Voorganger The life of Pablo werd nooit fysiek uitgebracht, dat verklaart natuurlijk waarom ik het album zo vaak heb gestreamd. Daarnaast is er het onmiskenbare feit dat die voorganger voor mij dé plaat van de afgelopen jaren is, een geniale trip in het universum van Kanye en een onomstotelijk bewijs van zijn muzikale genialiteit, die zijn ego en zijn (vaak) arrogantie zelfs moeiteloos weet te overstijgen. 
Na het ruim bemeten The life of Pablo is Ye met zijn zeven nummers die samen een schamele 23 minuten vullen kwantitatief misschien een tegenvaller, kwalitatief weet Kanye weer precies die muziek te maken die je grijpt, je nooit meer loslaat en die nu doorstoot naar de ultieme ereplaats in mijn virtuele jaarlijst. En ze zullen echt van héél ver moeten komen om daar nog over heen te gaan, denk ik...
Deze plaat is een opvallend persoonlijke plaat. Helemaal verwonderen hoeft dat niet, de Amerikaan bewees eerder al dat hij het graag over zichzelf heeft. Maar de openhartigheid van het openingsnummer I thought about killing you komt aan als een slag in het gezicht van wie gewoon hoopte op vooral flows en beats waarop je kan dansen. De bipolaire stoornis (manisch-depressieve stoornis in de volksmond) waarmee hij kampt, gooit hij meteen op tafel. "I love mysels way more than I love you and I thought about killing myself": ik weet nog steeds niet goed wat ik hiervan moet vinden. Is dit puberale navelstaarderij en egotripperij (daar is Kanye niet vies van) of is het de enige manier om de ernst duidelijk te maken van zijn depressieve kant, van zijn zelfmoordgedachten,...? Halfweg de song barst die ook nog eens open met geluidjes die op gemekker van geiten lijken maar die het nummer wel naar een nog hoger niveau tillen. Hier hoor je weer "Ye" op zijn best. 
Yikes begint alsof het op The life of Pablo had kunnen staan. Ik hoor heel wat parallellen met FML van dat album, en opnieuw horen we een Kanye op zijn best. Zijn raps klinken erg vertrouwd en de song die muzikaal daaronder schuilt, is weer een knap staaltje knip- en plakwerk waarmee hij iets totaal nieuws maakt. "Sometimes I scare myself", heet het, maar het bipolaire zit misschien ook wel in de mentale diepten en de muzikale hoogten die hij probleemloos combineert. Net als wel meer mensen met bipolaire stoornis beschouwt hij zijn ziekte ook als een "superpower", eerder dan als een beperking. Het is het gevaarlijk idee dat deze mensen vooral in hun manische episodes koesteren wanneer ze het gevoel hebben dat ze de ziekte nodig hebben om tot hun beste werk te komen, om professioneel goed te kunnen functioneren...
All mine is een slim opgebouwde song (zoals deze hele plaat overigens) en Wouldn't leave brengt wat rust op dit album. In dit nummer klinkt het alsof hij berouw heeft over wat hij soms doet en eert hij zijn vrouw Kim Kardashian die ondanks alles bij hem blijft. No mistakes is op zich een liedje dat wel ok is, maar het groeit vooral wanneer je het hoort als inleiding tot Ghost town. Die song begint dan weer met een sample uit een oud nummer (zoals hij dat ook al deed op Blood on the leaves, gebouwd rond Nina Simone's Strange fruit). Zonder twijfel kan je Ghost town uitroepen tot het hoogtepunt van deze plaat en het zou ook een uitstekende single zijn. Het meezinggehalte ligt erg hoog, de opbouw met ook een vrij prominente plaats voor de gitaren en het uitstekend gevoel voor wat er bij de luisteraar ingaat als zoete broodjes (zonder toe te geven aan een commerciële impuls) maken dit tot alweer een meesterwerk binnen zijn oeuvre.
Violent crimes sluit de plaat af en doet dat met een toegevoegde sample van een commentaar leverende Nicki Minaj die ook al tekstueel vernoemd wordt (en er wordt gespeeld met Minaj/ménage). In deze rustige song komt Kanye tot het besef dat het hebben van dochters je op een andere manier leert kijken, dat je bezorgd wordt om hoe zij door mannen behandeld (zullen) worden, zichzelf als een typische macho-man kennende. Het zelfinzicht haalt het beste van het vader-zijn in hem naar boven.
Kanye West is nog steeds een bijzonder controversiële man, die met zijn tweets waarin hij Trump steunt en slavernij een keuze noemde (zelfs al bedoelde hij mentale slavernij, hij gaat voorbij een eeuwen Afro-Amerikaanse geschiedenis en culturele beleving, aan hoe woorden zich cultureel kunnen vastzetten in betekenisverlening) en zichzelf de hemel in prijst, bij momenten onuitstaanbaar egocentrisch en arrogant is. Tegelijk rechtvaardigt de hoge kwaliteit van zijn muzikale output bijna zulk gedrag. Net zoals Diego Maradona toch vooral als een smeerlapke eerste klas dat toevallig zeer goed is wat hij doet (voetballen in het geval van Diego, muziek maken in het geval van Kanye), zo heeft Kanye ook die twee zijden. Ook Ye is weer een voltreffer en zal ook weer ontzettend veel beluisterd worden hier.

Beluister hieronder het volledige album: