Het verwondert absoluut niet dat de jaren tachtig heel sterk doorklinken in Walk between worlds, het negentiende album van Simple Minds. In dat decennium liggen de gloriedagen van de Schotse band, ooit een evenwaardige concurrent voor U2. Die laatste band vond zichzelf opnieuw uit op Achtung baby, iets waar de groep rond Jim Kerr eigenlijk nooit in geslaagd is.
Toch is deze plaat erg genietbaar. Voor wie geen verwachtingen heeft naar vernieuwing maar het vertrouwde geluid weet te waarderen, is dit zelfs één van de betere platen, misschien zelfs wel de beste die ze afleverden na hun hoogtepunt. Zo is opener Magic een nummer met enorm veel hitpotentieel. Dat moeten ze zelf ook beseft hebben toen ze het begin dit jaar als single kozen om hun plaat aan te kondigen. Ook Summer zou in de handen van Bono en co een geheide nummer één opleveren, gezien die altijd een trouwe schare fans heeft die elke single tot hit opstuwt.
Sommige liedjes mogen dan wel snel de vergetelheid induiken (The signal and the noise is nummer dertien in elk dozijn Simple Minds-songs), in zijn geheel is deze plaat dus best wel goed. Het is natuurlijk een nostalgietrip zonder weerga maar dat waren vorige albums van de Schotten ook en toch steekt deze er met kop en schouders bovenuit. Het beste zit dan wel in de kop en de plaat eindigt met een niet geheel noodzakelijke live-uitvoering van Dirty old town maar laten we in alle mildheid besluiten dat de Simpele Zielen nog niet dood zijn...
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten