Folksongs met een gouden randje, daarvoor moet je wel vaker bij Alela Diane zijn. Al sinds The pirate's gospel uit 2008 weet de Amerikaanse de juiste snaar te raken en dat is niet anders op haar nieuwste plaat, Cusp.
Het begint al met het lekker rustige, ontspannen Albatross. Glijdend door de lucht, zo lijkt Alela Diane vrijwel moeiteloos te zingen, voortgestuwd door de muziek. Al gaat het tempo licht omhoog op The threshold, eenzelfde ontspannen sfeer waait ons tegemoet. Het klinkt allemaal alsof de zangeres achteloos het ene na het andere nummer brengt. Nadeel daarbij is wel dat het ook een beetje onopgemerkte songs lijken die amper aandacht opeisen. Dan klinkt Moves us blind alvast wat indringender. De mooie vocalen raken ons dit keer wat meer.
Een eerste echt hoogtepunt volgt met Émigré. Dit lied sleept de luisteraar mee, raakt mijn ziel, betovert in al zijn eenvoud. Dat geldt ook voor het nochtans heel anders opgebouwd Never easy. Hier speelt de piano een hoofdrol, zonder de diva uit te hangen.
Een volgend hoogtepunt dient zich aan met Song for Sandy, een lied dat alles in zich heeft om een instant klassieker te worden, als ten minste radiozenders in willen zien dat hun medium uitermate geschikt is voor het draaien van dit soort albumtracks tussen de obligate reeks hits en gepromote liedjes door. Hier benadert Alela Diane overigens heel sterk de sound van First Aid Kit. Wanneer de radio dit nummer negeert, doe er dan uw voordeel mee en laat het aan uw lief/partner/wederhelft horen en de liefde krijgt een nieuwe vonk om op te laaien als een zomers kampvuur temidden de hippies in Stonehenge.
Dat de plaat nergens ondermaats wordt, illustreert een nummer als Buoyant: niet memorabel maar evenmin als zwak af te doen. Wanneer het dan gevolgd wordt door zoiets moois als Ether and wood weet je dat je een parel van een album beluistert. De rust keert weer in Yellow gold, dat door de vele kleine details zichzelf overstijft en naar het einde toe zelfs muzikaal omhoog getild wordt door een broeierige onrust die zich van de song meester maakt.
So tired wurmt zich een weg naar je hart door doorzetting eerder dan door een verrassingsaanval. Dit is het soort nummer waardoor je je afvraagt hoe Nils Frahm zou klinken mocht hij een vrouw zijn. Afsluiter Wild ceaseless song doet dat waardig.
Onberispelijk is Alela Diane op deze plaat. Moge een schare trouwe fans én een heleboel nieuwe luisteraars haar deel worden.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten