Ik vooral omwille van de geweldige soundtrack, hij vooral omdat superheldenfilms hem interesseren én voor de soundtrack van Kendrick Lamar: mijn zoon en ik gingen dit weekend naar de cinema kijken naar Black panther. Nu zijn superheldenfilms (en al zeker niet uit de Marvel-reeks) niet meteen mijn ding, maar toch heb ik me best wel geamuseerd.
Black panther vertelt het verhaal van een natie in Afrika, Wakanda, die door een meteoriet met vibranium die ooit insloeg, technologisch zeer geavanceerd is maar dit angstvallig geheim houdt voor de rest van de wereld. Wanneer de koning sterft bij een aanslag op het VN-gebouw waar hij aanwezig is, wordt zijn zoon T'Chala koning en hij moet kiezen wat voor soort koning hij wil zijn. Uiteraard is er een onverwachte uitdager die zich maar langzaam bekend maakt in de film.
Het verhaal mag dan wel enkele typische narratieve lijnen volgen binnen het genre, het is toch verrassend en boeiend genoeg om zelfs mij mee te nemen. Waar ik me (al had ik er vooraf al over gelezen, of misschien nét daardoor) wel wat aan stoorde, was het overdreven Afrikaans accent in het gehanteerde Engels. Sommigen noemen dit zelfs racistisch, zo ver zou ik niet durven gaan, maar het is wel duidelijk dat de film een beeld op Afrika, Afrikanen en Afrikaanse culturen (alsof dat allemaal één grote noemer is waaronder een heel continent te vatten is, trouwens) toont dat erg westers gekleurd is en een soort fascinatie voor "ongerepte wilden" etaleert, zelfs als die over geavanceerde technologie beschikken (dat laatste is dan weer goed om de special effects-afdeling aan het werk te zetten).
Nu, als superheldenfilm valt dit meer dan mee: goeie actie, goed verhaal en goede acteerprestaties. En misschien moet ik, ondanks de moraal die Amerikaanse Hollywoodfilmmakers onvermijdelijk altijd willen uitdragen, van dit genre niet meteen veel maatschappelijk verheffends verwachten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten