Dirtmusic

Het zou van bijzonder grote luiheid getuigen mocht ik Bu bir ruya, de nieuwe plaat van Dirtmusic, zonder meer wegzetten als wereldmuziek. Natuurlijk put de band rond ex-Walkabouts-frontman Chris Eckman uit allerlei invloeden uit de wereldmuziek maar ze maken er hun eigen ding mee, dat de grenzen van het genre overstijgt. Medekompaan Hugo Race (ooit nog lid van Nick Cave And The Bad Seeds) is ook op deze vijfde plaat op post. Chris Brokaw, op de eerste platen ook nog aanwezig, is verdwenen en dit keer wordt de derde positie in het trio ingenomen door Murat Ertel, die de saz (een traditioneel Turks instrument) bespeelt. Ook een andere Turkse muzikant, Ümit Adakale, speelt mee op elk lied.
De inspiratie uit Istanbul is weliswaar hoorbaar maar dit album klinkt toch vooral ook alsof Robbie Robertson en Daniel Lanois na een wilde nacht een liefdesbaby hebben ter wereld gebracht in die mysterieuze en fascinerende stad aan de Bosporus. Dat hoor je al in opener Bi de sen söyle met gastmuzikant Brenna MacCrimmon, een bekende Turkse folkzangeres die geboren is in het Canadese Toronto. Soms hoor je een flard Walkabouts terwijl de ritmesectie de song voortstuwt. Het nummer klinkt donker én licht tegelijk, bezwerend en ietwat mysterieus. Bijna acht minuten lang neemt het de tijd om de luisteraar in een dans van de derwisj naar hogere sferen te brengen.
The border crossing is uiteraard bijzonder actueel nu Turkije (en vooral de Bosporus) een route is, intussen wat afgesneden, waarlangs vluchtelingen uit Syrië Europa trachtten te bereiken om bescherming en een beter leven te vinden. Opnieuw is er een stuwende ritmesectie, waarin electronica geen onbelangrijke plaats inneemt, waarop de song drijft. In de teksten schuwt de band niet de actualiteit te benoemen en standpunten in te nemen. Toch is dit lied vooral muzikaal betoverend. De roes waarin de opener je al gebracht had, wordt aangehouden en zelfs wat versterkt. De stem van de zanger is, mede door de diepe bas, hypnotiserend en ze versterkt de psychedelische sfeer waarin het album toch ook wel baadt.
Op Go the distance hoor ik zowaar dance-invloeden en dit is meteen het meest dansbare nummer op de plaat trouwens. En wanneer Chris Eckman nadrukkelijk de micro hanteert, hoor je waarom ik The Walkabouts altijd zo goed vond. Het contrast met Love is a foreign country is dan ook graag: loom trekt het lied zich op gang. De stem van Gaye Su Akyol, een typische product van de mix der culturen die heerst in Istabul, is verleidelijk. Arabische invloeden druipen langzaam in de song. Aan een laag tempo glijdt die voorbij. Toch verbreekt die tempowisseling de betovering niet waarin je voorheen al gebracht was.
Safety in numbers, alweer met Brenna MacCrimmon, keert terug naar het recept van een basis van Walkabouts gelardeerd met oriëntaalse krullen. Op de resterende twee songs is de gastmuzikant Görkem Şen. Vooral op de afsluitende titelsong tilt hij het exotische, bezwerende en hypnotiserende gehalte nog een trap hoger.
Bu bir ruya is het vijfde album van Dirtmusic en zonder meer hun beste. Het is een verzameling van zeven songs die samen een gehoor verdienen dat ruimschoots de kring van wereldmuziekliefhebbers verlaat. De Turkse invloed mag dan duidelijk hoorbaar zijn, in feite is deze plaat een toonbeeld van de essentie van muziek. Laat je erdoor meeslepen, laat je erdoor uit deze wereld halen, laat je betoveren en vooral: haal ze in huis.

Beluister hieronder het volledige album, dat je ook hier via hun Bandcamp-pagina kan kopen: