Always ascending, de nieuwe plaat van Franz Ferdinand, laat een heel dansbare groep zien. Nu is hun muziek altijd wel goed geweest voor onze benen. De opener en titelsong klinkt tegelijk heel vertrouwd (je weet meteen dat het Franz Ferdinand is) en toch ook bijzonder fris en discotheekgericht. Het is een beetje zoals Beck in zijn beste dagen ook nummers maakte die duidelijk in zijn rockidioom pasten en toch vrolijk gebruikmaakten van alle dance-invloeden die hij maar rondom zich kon oprapen.
Met deze vijfde plaat houden de Schotten de lijn vast die ze al sinds hun debuut hanteerden waarin springerige gitaren vrolijker klinken dan een smiley op Prozac. Ze lijken zelfs enigzins terug te keren naar de zalige staat van vreugdevolle onschuld die hun titelloos debuut markeerde. Zelf zien ze dit als hun "tweede debuut" maar zoals iedereen je kan vertellen, heb je maar één kans om een eerste indruk te maken. Toch hoop ik dat het viertal die jongeren die nooit eerder een noot van hen hoorden, tot het fandom kunnen bekeren want met deze tien songs verdienen ze dat zeker.
Paper cages is Britpop volgens het recept van Pulp en The academy award verkent en verbindt wat moeilijker genres als Engelse folk en hoe je het genre wil noemen waarin Gavin Friday actief is. Het resultaat is verbluffend geslaagd en toont een volwassen band.
Die andere kant, waarin ze grote hitgevoeligheid demonstreren, wordt onderstreept door Lois Lane. En in Huck and Jim tonen ze zich nog maar eens de meesters van de tempowisselingen. Het discogehalte van Glimpse of love zal mijn lief, zo enkele dagen voor Valentijn, enorm plezieren.
Wie door hun meest recente platen enigzins was teleurgesteld, kan eindelijk zijn grootste glimlach opnieuw vanonder het stof halen want met Always ascending heeft Franz Ferdinand zich opnieuw de Premier League ingespeeld.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten