Het was eerder toevallig dat ik ooit in de cinema de film All over me zag. De muziek stond me wel aan en de film zelf is zeker en vast ook de moeite waard trouwens: het gaat over vriendschap, zowel echte als voorwaardelijke, over jezelf zijn en jezelf ontdekken en over liefde, hoe die onverwachts en in bijzondere vormen komt (en soms ook in destructieve vormen).
In die film zit een heel mooie, emotionele scène waarin het hoofdpersonage Claude op de kamer van een muzikante die ze net heeft leren kennen, luistert naar Pissing in a river van Patti Smith. De song brengt ontzettend veel teweeg bij haar, alle emoties die ze voortdurend heeft weggestopt lijken naar buiten te stromen.
Jarenlang is dit nummer voor mij verbonden gebleven met het toelaten van verdriet en het was zowat de enige song waarop ik kon beginnen huilen. Huilen deed ik vroeger niet (sinds alle gezondheidszorgen is die dijk wel gebroken, kunnen we stellen) maar hiermee lukte het me om het verdriet toe te laten en te durven voelen. Ik heb meerdere avonden en nachten zitten luisteren, telkens opnieuw naar Pissing in a river, mijn tranen de vrije loop latend.
Pissing in a river - Patti Smith
Geen opmerkingen:
Een reactie posten