Het was dankzij mijn vroegere collega-reviewer bij Indiestyle (en een tijdlang zelfs eindredacteur) Thomas dat ik geattendeerd ben op de Franse zangeres Oklou. Op haar identiteitskaart staat dan wel Marylou Mayniel, sinds haar EP The rite of May uit 2018 siert ze allerlei podia en is ze terug te vinden in Spotify-lijstjes van "the young and hip" onder die kortere naam.
Met Galore heeft ze een eerste album (al noemt ze het zelf liever een mixtape) uit waarop ze haar minimalistische pop brengt die dicht aanleunt bij de met electronica doorspekte pop van FKA Twigs of Mura Masa (met wie ze al eerder samenwerkte). Het is een etherische gedaante van het populaire genre die vervluchtigt in onkundige handen maar met de juiste noten, productie en zang weet te raken. Je zou dit een beetje een indieversie van Katy Perry en Dua Lipa kunnen noemen.
Het is een genre waarin ik, moet ik toegeven, niet echt thuis ben maar soms zet een tip me toch op weg om een prachtige plaat te ontdekken en daar deze Galore zeker bij. Bij momenten (zoals in Unearth me) doet ze mee een beetje denken aan Solange. De titelsong is een mengeling van een lichtvoetig, bijna kinderlijk popdeuntje met hoge noten en verleidelijke electronica. Het dansbare maar erg korte Asturias dat ze samen met Zero Castigo maakte, is een wonderlijk kleinood.
Op deze plaat die vol staat met korte songs die (soms zelfs ver) onder de vier minuten blijven is de uitsmijter, I didn't give up on you, een buitenbeentje. Het is een bijna folky, zachte fluistersong die er een eindje achteraan nog een hidden track verbergt. Door de spaarzame instrumentatie en de met zachtheid gearticuleerde tekst is dit niet alleen mijn favoriete song, maar ook een mooie afsluiter, echt zo'n song waarmee je de luisteraar de nacht (of zijn bed) kan in sturen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten