Don't fear the reaper is een song die tot de klassiekers mag gerekend worden en betekende bekendheid voor Blue Öyster Cult, een band die op de sympathie van mijn lief en mij mag rekenen sinds we in een mini-reportage voor de Top 2000 dit filmpje zagen van frontman Buck Dharma en zijn vrouw.
Het nieuws dat deze band, waar ik voor de rest geen andere songs van ken overigens, een nieuw album uit heeft, maakte me nieusgierig naar The symbol remains. Deze plaat toont ambitie en klokt af na meer dan een uur. Helaas had deze band negentien jaar na hun vorige worp toch beter gekozen voor een bescheidener opzet en vooral: betere songs.
Toch zitten er aardige songs tussen: opener That was me laat immers nog het beste verhopen en is stevig genoeg om ons headbangend en luchtgitaar spelend door de living te laten playbacken als stond ik op het podium van een groot festival. Nightmare epiphany is een clevere popsong en Edge of the world smaakt goed met een kom popcorn, al is het eveneens eerder pop dan metal. Stand and fight en The alchemist zijn het soort metal dat behoorlijk tijdloos maar toch aanstekelijk blijkt. Florida man ligt wat in de lijn van hun bekendste song en dat is hier toch wel een compliment. Afsluiter Fight is ook interessant genoeg om hier te vermelden.
Helaas staan er ook gedrochten op: Train true (Lennie's song) weet niet goed uit welk vaatje te tappen en mixt dan maar afkooksels van rockabilly en ska. Box in my head is te middelmatig om te kunnen bekoren en The return of St. Cecilia is gitaargewijs zo ambitieus dat de band pardoes OVER het paard belandt.
Een kortere plaat met een slimme keuze uit de huidige tracklist had een beter album opgeleverd, maar gelukkig zijn enkele hoogtepunten voldoende om ons toch over de streep te trekken en deze plaat nog af en toe eens een herbeluistering te gunnen, al zal de skip-toets zeker van pas komen.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten