Ik brak hier al eens eerder een lans voor Ben Bertrand, de muzikant die de basklarinet in mijn leven bracht. Nu is er een nieuw album, Manes, en dat begint alvast veelbelovend met een kabbelende zee en muziek die zich op die golven laat meedrijven. Naar het einde van de song toe echter eist de basklarinet alsnog een hoofdrol op door op de voorgrond te kruipen als een zombie uit het graf. Morton and György in the battista mist klinkt daarmee als een laat openbloeiende plant die alsnog een schone blomme herbergt. Those behind us that we follow mag dan een bijzondere en contradictorische titel bezitten, de song zelf strekt zich langzaam uit in het verlengde van zijn voorganger tot hij een weinig aanzwelt en eventjes in de buurt op verkenning gaat als een voorzichtige rups die haar schuilplaats niet al te ver wil verlaten. U merkt het, dit album brengt de bedenker van metaforen in mij helemaal tot leven.
Incantation 3 is een ware zegen voor de liefhebber van het instrument want de klarinetklanken vullen deze song als een ballon. Hier wordt duidelijk de kaart getrokken van het blaasinstrument met de warme klank. Delayed monologue is eerder een dialoog, tussen de klanken op de achtergrond waaromheen de basklarinet als hagewinde slingert. Zelfde patronen worden door de verschillende instrumenten in een gesprek herhaald en tegenover elkaar geplaatst waardoor dit nummer levendig de tweespraak benadert. Tot slot mag The manmaipo (vernoemd naar Chinese vrouwelijke spirituele mediums, letterlijk de vrouw die de rijst bevraagt) tot slot laat nog eens de kracht van het instrument horen, niet door het luid te bespelen maar door de klanken centraal te zetten en uw aandacht af te dwingen met een soort natuurlijk gezag.
Ben Bertrand is er ook op deze plaat in geslaagd me te verrassen en voor zich te winnen. Ik hoop dat hij met u hetzelfde doet.
Je kan deze plaat hier kopen via de Bandcamp-pagina van STROOMtv en alvast hieronder beluisteren:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten