Wie mij kent of volgt op Facebook, kent het verhaal al van mijn kennismaking met de Poolse componist Penderecki. Nadat Thom Yorke hem in een interview naar aanleiding van Kid A noemde als inspiratiebron, was ik erg benieuwd naar diens werk en ik vond in een Brusselse tweedehandsplatenwinkel enkele platen van Penderecki, waaronder Dies irae (Auschwitz oratorium). Ik kocht de platen en was helemaal verkocht en verknocht.
Deze voormiddag las ik dat hij overleden is. Binnen mijn heel brede collectie muziek, vele genres omvattend, zaten tot voor kort slechts drie klassieke componisten: Carl Orff (diens Carmina burana beluisterden en vertaalden we in de lessen Latijn), Arvo Pärt en Penderecki. Niet toevallig is dit ook de chronologische volgorde waarin ik hen leerde kennen.
Net als bij Pärt, is het subtiel gebruik van zacht gespeelde muziek, die hij soms tegenover een vol geluid zet en zo de tegenstelling nog versterkt, vooral datgene wat mij zo raakt in zijn muziek. Of het nu muziek is ter gelegenheid van gebeurtenissen of zijn missen, de kracht ervan ligt ook nét in de zachtheid. Dat hoor je ook terug in de filmmuziek die hij maakte.
Beter dan ik het kan uitleggen, luister je best naar zijn muziek en laat je je overwelmen. Hieronder kan je alvast een afspeellijst beluisteren die je op weg kan helpen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten