De echt grote en succesvolle groepen zijn het duidelijkste voorbeeld van de stelling dat het geheel meer is dan de som van de afzonderlijke delen. Maar wat als die groep ermee ophoudt, om wat voor reden ook? Hoe ga je dan als muzikant verder, in de wetenschap dat wat je ook uitbrengt, het afgemeten zal worden aan het succes en de kwaliteit van de groep waar je deel van uitmaakte? Sommigen slagen erin om toch een even goed repertorium uit te bouwen met een nieuwe groep of solo (zoals Paul McCartney na The Beatles maar op kleinere schaal ook Arno na TC Matic, Mark Lanegan na Screaming Trees of Chuck Prophet na Green On Red), de meesten komen nooit echt meer in de buurt (Robbie Robertson van The Band, Dave Stewart van Eurythmics, Joe Strummer na The Clash,...). Doe je dat door een geheel nieuwe weg in te slaan en de herinnering aan waar je deel van uitmaakte, zo ver mogelijk weg te houden? Of moet je net je verleden omarmen en de kwaliteiten die je in de groep stak, tenvolle naar voren schuiven, waardoor je nog steeds herkenbaar klinkt maar de vergelijking onontkoombaar wordt?
Na de zelfmoord van Kurt Cobain, het einde van Nirvana, besloot één van de andere leden (Dave Grohl) dat hij verder muziek wou maken en hij richtte Foo Fighters op. Aanvankelijk was het een éénmansproject, maar hij wou geen muziek onder eigen naam uitbrengen om er niet van beschuldigd te kunnen worden te surfen op de aandacht voor die zelfmoord. Het titelloze debuutalbum werd uitgebracht in 1995, een jaar na die zelfmoord, en zou het eerste blijken van een intussen indrukwekkende lijst hitalbums, die Foo Fighters tot één der grootste bands van het moment zouden maken met fans die zich amper bewust zijn van de link met Nirvana.
Om mijn beginvraag te beantwoorden, is dit debuutalbum natuurlijk het beste beginpunt dat ik me kan wensen. Ik maakte heel bewust de korte carrière van Nirvana mee en kocht dit album (op vinyl) in 1995, gelokt door de eerste single(s). En wat valt te horen op dit album? Dave Grohl laveert tussen een nieuw geluid dat op volgende albums verder zou uitgepuurd worden en dat nu onmiddellijk herkenbaar is als Foo Fighters, én hij grijpt soms terug naar melodieën en de sound die bij Nirvana hoorden (zoals op I'll stick around). Waar Big me een voorbeeld is van het eerste, is Wattershed een overtuigend exemplaar van een Nirvana-achtige song. Vooral in de rustiger nummers slaagt Grohl erin om het verleden te laten vergeten: For all the cows is een verfrissend ander geluid waarop Foo Fighters een eigen stempel zet.
Kunnen wij, stervelingen zonder muzikaal talent en gespeend van roem, iets leren van dit alles? Zegt dit iets over hoe je als individu na een succesvolle professionele samenwerking met anderen, waarbij je naambekendheid en je reputatie het geheel (het bedrijf(je), het team,...) toebehoren, verder moet zonder hen? Dat is een vraag waar ik niet echt het antwoord op weet. Ik werk dan ook in een sector waarin innovaties vrij onopgemerkt voorbijgaan en waar roem en naambekendheid sowieso al even toepasselijke termen zijn als "ontroerend" voor een rugbywedstrijd. Maar ik ben wel benieuwd naar wat mensen die zoiets meemaakten, gedaan hebben. Zouden de medewerkers van Netlog naderhand dezelfde weg uitgegaan zijn of net een ommekeer gemaakt hebben in hun carrière, hetzij een totale ommekeer door buiten de sector te gaan werken, hetzij door binnen IT zich toe te leggen op een heel ander soort toepassing? Wie het antwoord weet, mag het zeker en vast in de commentaren achterlaten, hier op de blog of op de Facebookpagina.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten