Hoewel de band mij qua naam wel bekend was, had ik nog nooit eerder naar een noot muziek van My Dying Bride geluisterd. Dankzij @zeeotter op Twitter werd ik geattendeerd op hun nieuwe plaat en ik beken het maar meteen: ik ben er weg van. The ghost of Orion is dan ook een album dat de zware metalen languit op de sofa laat plaatsnemen waardoor een imponerende sound ontstaat.
Het maakt van songs als The old earth monumentale kathedralen die zwellen als barokke ornamenten. Je wordt bijna platgeslaan onder de zware riffs en de donkere, zware stem terwijl de muziek geen haast maakt om snel een einde te maken aan het lijden (van hen die hier niets mee hebben, want voor de anderen is dit een hemels geschenk). Dat lijden is ook de rode draad doorheen het tot stand komen van dit album. Enkele jaren geleden werd de dochter van frontman Aaron Stainthorpe, vijf jaar oud slechts, gediagnosticeerd met kanker (gelukkig is ze intussen genezen verklaard) en twee bandleden stapten uit eruit, waardoor My Dying Bride gedecimeerd werd tot een duo. Dat duo werd aangevuld met ex-leden van Valafar en Paradise Lost. De koningen van de doom laten hier horen hoe je doem en verderf, verdriet en melancholie tot een solide sound smeedt en soms hebben ze daar niet eens drumpartijen voor nodig (The solace, The ghost of Orion en Your woven shore). Het maakt de overgebrachte emoties nog pakkender en versterkt het algemeen gevoel dat over dit album heerst.
Beluister het album hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten