Democrazy concert : Daniel Johnston + Tommigun

Wat bezielt al die mensen in een uitverkochte Vooruit om te komen kijken naar een zichtbaar zieke man, die niet altijd toonvast zingt, technisch erg beperkt zijn instrumenten bespeelt, bij momenten de maat niet goed kan houden en het publiek niet durft aan te kijken? Het klinkt onbegrijpelijk, en je moet een concert van Daniel Johnston meegemaakt hebben om het toch te begrijpen.

In het kader van de vieringen van 30 jaar Democrazy stond de Amerikaanse cultheld Daniel Johnston, die Kurt Cobain tot zijn trouwste fans mocht rekenen, op het podium in de Gentse concertzaal. Het voorprogramma werd verzorgd door het Belgische Tommigun, en zij mochten daarna ook als backing band opdraven bij Johnston. Dat is een verdiende eer voor het vijftal, dat als support wist te overtuigen met eigen materiaal, onder meer uit hun nieuw album, waarvan de release voorzien is voor september. Bij de cover van Nina Simone klonk de groep even als The Walkabouts, met een zangeres die wel akelig dicht de stem van Carla Torgerson benaderde.

En dan was het dus tijd voor Daniel Johnston. Wie een beetje rondspeurt, zal vrijwel overal lezen wat voor een belevenis zo’n concert doorgaans is. Johnston, 51 jaar intussen, is al lang manisch-depressief en schizofreen. Daar krijgt hij medicatie voor, maar zoals dat meestal gaat met psychogene medicijnen, zijn de bijwerkingen niet min. Meest zichtbaar zijn de zwaarlijvigheid en de tremor (‘s mans handen beven erger dan die van de meeste 70-jarigen), en ook het verminderde uithoudingsvermogen kan aan de medicatie liggen. Meestal speelt Johnston enkele nummers, pauzeert hij even om daarna terug te komen en verder te spelen. Er zijn concerten die hij echt in schijfjes van enkele songs of in halve uren moet afwerken. Wie zijn opmerkelijke levensverhaal wil lezen, kan dat makkelijk terugvinden op het internet. Hier volstaat het te vermelden dat zijn mentale gezondheid zijn muzikale carrière enorm beïnvloed heeft, en dat hij er toch nog steeds in slaagt muziek te blijven maken. In 2009 bracht de man nog Is and always was uit.

Vanavond had Daniel Johnston er alvast schik in, zo leek het, want hij speelde zowat een uur non-stop, en kwam onmiddellijk terug voor het bisnummer. Vermoedelijk was de zanger daarna doodop. Hij startte zijn set solo. Na enkele nummers leek hij het podium te verlaten, al kondigde hij wel aan dat hij terug zou komen met de band. Dat gebeurde verrassend snel. Waar Johnston solo zo veel op zijn technische beperkingen botste en nog zo zenuwachtig leek dat de nummers rommeliger waren dan om het even welke lo-fi plaat in onze collectie, groeiden de songs enorm door de rijkere arrangementen en de betere muziekvaardigheden van Tommigun. En hoewel al vanaf het eerste moment duidelijk was dat de nummers ongepolijste edelstenen zijn, kwam dat door de band nog meer tot uiting. Liedjes als Try to love, Devil town (een schitterend nummer!), Walking the cow, Beatles (een prachtige ode aan het Liverpoolse viertal, even later gevolgd door een cover van You've got to hide your love away), Hey Joe (niet te verwarren met de Hendrix-klassieker) en Life in vain werden enthousiast meegezongen door het publiek en het bracht Daniel Johnston zelfs wat van zijn stuk.

Hij sloot af met bisnummer True love will find you in the end, een lied dat perfect illustreert waarom zoveel mensen naar hem komen kijken: een haast kinderlijk naïeve tekst die toch weet te raken, een oersimpele melodie die zich toch onweerstaanbaar vasthaakt, en dat allemaal in een aandoenlijk amateuristische uitvoering. In elk nummer weet Johnston zo’n hemelse melodie te steken, die vrijwel elk arrangement aankan. We konden ons bij de ruige versie van Rock this town die Tommigun speelde en hij zong zo voorstellen dat Nirvana dit had kunnen coveren, en dat het had gewerkt. Daniel Johnston paste perfect in het plaatje van "30 jaar Democrazy", met een concert dat bevreemdend mooi was, dat een unieke ervaring opleverde en dat bewees dat de schittering van ongeslepen diamanten altijd opgemerkt zal worden.

Setlist :

Solo:

1. Lost in my infinite memory

2. There is a sense of humour way beyond friendship

3. Mask

Met Tommigun:

4. Try to love

5. Hey Joe

6. Don't let the sun go down on your grievances

7. Life in vain

8. Love enchanted

9. Beatles

10. Devil town

11. Worried shoes

12. You've got to hide your love away (Beatles cover)

13. Walking the cow

14. Rock this town

Bisnummer:

15. True love will find you in the end

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.