10 platen die zijn leven beïnvloedden: Roen Het Zwoen

Roen Het Zwoen, het is natuurlijk niet zijn echte naam, is dankzij zijn blog en zijn Facebook-bijdragen al geruime tijd mijn gids in het muzikale landschap dat we gemakshalve roots zullen noemen: americana, alt.country, blues, folk,... Intussen heb ik zijn muzikale tips vrijwel blindelings leren vertrouwen. Roen reviewde een tijdlang voor Rootstime, en zijn blog is jammer genoeg de laatste jaren wat minder actief. We waren alvast benieuwd naar zijn platenkeuze...

1. Stones story – The Rolling Stones

De vroegste kennismaking met platen bestond voor Roen vooral uit luisterplaten, met sprookjes, TV-series en andere verhalen. Een tijdje later ontdekte hij de uitgebreide platencollectie van zijn vader, waarin The Rolling Stones en The Beatles goed vertegenwoordigd waren. Zijn voorkeur ging vooral uit naar de Stones, wier platenhoezen hem het meest aantrokken.

Deze dubbele verzamel-LP bevat al hun klassiekers. Toegegeven, aldus Roen, de oudere nummers (voornamelijk covers) klinken wat gedateerd, maar voor de rest staat deze plaat nog steeds als een huis. En voor Roen is Keith Richards nog steeds het prototype van de rebelse rocker.

Hij vindt het bovendien vreemd hoe de Stones tegenwoordig uitgespuwd, zelfs gehaat worden. Zelf blijft hij een onvoorwaardelijke fan.

2. Thriller – Michael Jackson

Hij moet ongeveer 10 jaar oud geweest zijn, en dit was zijn eerste zelfgekozen plaat. Ze werd door zijn moeder voor hem gekocht, deze plaat vol hitsingles die de BRT Top 30 steevast veroverden. In de slaapstad die Halle toen was (en misschien nog wel steeds is), vormde die nationale hitlijst het muzikaal universum waar in ware eighties-stijl ook playback- en soundmixwedstrijden bijhoorden. Op een schoolfeest in '84 of '85 bracht Roen met klasgenoten een playbackoptreden van Beat it. Michael Jackson was de ultieme jeugdheld voor al zijn klasgenoten.

Op de binnensleeve prijkt een tekening die bij het titelnummer hoort, met een op het eerste zicht spinachtig wezen. Het wezen boezemde Roen angst in als kind, en werd slechts sluiks bekeken telkens hij de plaat speelde.

Naar aanleiding van het overlijden van Michael Jackson, luisterde hij nog eens naar alle platen van de man, en het viel Roen op dat deze plaat echt wel steengoed blijft. Elk nummer klinkt erg krachtig, krachtiger dan je gezien het tijdsgewricht waarin ze ontstond, zou verwachten. De funky, straffe productie van Quincy Jones zit daar wellicht voor heel veel tussen...

3. Skid Row – Skid Row

Op de middelbare school werd Roen zwaar beïnvloed door zijn kameraad Sigmund. Hoewel ook hij maar 14, 15 jaar oud was, had hij toch al een meer dan indrukwekkende verzameling hard rock, metal, trash, death metal,... Hij was geabonneerd op Metalhammer, dat tegenwoordig Aardschok heet.

Samen hingen ze, ook op school, de rebel uit, met als lijflied Youth gone wild uit dit album van Skid Row.

Hoewel de band veelal tot de hair metal gerekend wordt, klinkt dit volgens Roen toch meer punk dan hun genregenoten en neigt het ook meer naar zuivere hard rock.

Het was de tijd van zijn eerste zaalconcert (Judas Priest in Vorst Nationaal, met als “voorprogramma” Pantera en Annihilator!), zijn rebellie, zijn verzet tegen zijn vader, Headbanger's ball op MTV (op een tijdstip dat hij eigenlijk in bed hoorde te liggen). Dankzij zijn vriend ging een hele wereld voor hem open, die voorheen in Halle toch vrij ontoegankelijk en onbekend had geleken. De muziek werd de passende soundtrack bij de puberteit die gezien de moeilijke relatie met zijn vader heel heftig huishield.

4. Black Sabbath – Black Sabbath

Black Sabbath zag Roen in '91 live in Vorst Nationaal. De band verpersoonlijkte het pure kwaad. Roen bekent zelfs schrik gehad te hebben van de hoes. De figuur op de hoes (het lijkt een vrouw, maar we vermoedden dat het Ozzy Osbourne betreft) leek voor hem heel sterk op de Koningin van Onderland (uit Jommeke).

Roen heeft nog steeds de originele persing uit 1970, uit de platencollectie van zijn vader gered. Hij verkiest de vinylversie, omdat die toch écht wel mysterieuzer klinkt dan de geremasterde CD-versie.

5. Decade – Neil Young

In 1987 leerde Roen Neil Young kennen op Studio Brussel. Toen zond de jongerenzender nog maar een paar uur per dag uit. Erg onder de indruk was hij toen nog niet van de Canadees, maar dat zou veranderen door eind 1991 in de Tijdloze het geweldige Like a hurricane te horen. Voor Roen zou Neil Young, van wie hij nog in de daaropvolgende week deze verzamelaar kocht, de connectie vormen tussen hair metal en grunge, en later zou hij ook nog de sleutelfiguur worden tot de wereld der americana. Nog steeds is Neil Young de ultieme held van Roen, de ultieme singer-songwriter.

Roen zou later het album Sleeps with angels blijven en blijven draaien, zo vaak dat zijn vrouw uiteindelijk Neil Young beu raakte en hem tot de dag van vandaag nog steeds niet kan horen...

6. Nevermind – Nirvana

In dezelfde periode waarin Roen door Neil Young “gepakt” werd, kwam ook Nirvana's debuut uit. Eerst wist Roen niet goed wat hij ermee aan moest vangen. Hij had het album leren kennen via zijn vrouw, maar het was pas toen hij Neil Young goed ging beluisteren, dat Nirvana er echt in slaagde tot hem door te dringen. Hij speelde zijn boxen létterlijk kapot met Breed.

Nevermind was ook de eerste cd die hij ooit kocht, en intussen heeft hij al 3 versies van het album. Vooral de hard-zachtdynamiek wist hem uitermate te bekoren. Hij vertelt er ook bij dat de eerste en enige keer dat hij huilde bij een overlijden, voor hem verbonden is met deze plaat.

7. Scraps at midnight – Mark Lanegan

Hoewel Roen toegeeft dat zijn favoriete Lanegan-plaat eigenlijk Whiskey for the holy ghost is, kiest hij toch voor deze, omdat deze plaat de periode markeert waarin hij samen met zijn vrouw weekends begon door te brengen in Vresse-Sur-Semois, in de buurt van Bouillon. Om één of andere bizarre reden regende het altijd op de weg erheen.

In september ’98 had het al de hele week geregend, en omdat ze geen cash meer hadden, en er geen automaat was in het dorp, moesten ze een hele rit in de buurt maken, op zoek naar een geldautomaat. De hele tijd stond deze (toepasselijke) plaat op, en sindsdien werd dit album dé soundtrack van al hun uitstappen naar de Ardennen, tot op heden zelfs.

Scraps at midnight is echt een zeer zware plaat, waarop Lanegan met zijn demonen tracht af te rekenen. Eén van de meest opmerkelijke nummers is Hospital roll call, een bijna-instrumentaal met slechts één tekstfragment: Mark Lanegan die “Sixteen!” zingt.

We opperen dat net als Neil Young Mark Lanegan een man is die de verbinding maakt tussen grunge en americana. Roen vraagt zich luidop af of hij niet ook door oude blues is beïnvloed.

8. April – Elliott Murphy

Op aanraden van vrienden ging Roen naar de Balzaal van de Vooruit in Gent, voor een concert van Elliott Murphy, die hij eigenlijk niet kende. Hij speelde er samen met Olivier Durand, een Franse gitarist uit Le Havre waarmee Murphy wel vaker samenspeelt. Het werd een prachtig concert, van bijna 3 uur, met ongeveer 30 nummers en een bisronde die bijna even lang duurde als de set zelf: een fantastische kennismaking dus!

Het album April is een concertregistratie uit dezelfde tournee en geeft ook goed de sfeer van dat bewuste concert weer. Volgens Roen is het ook de beste introductie tot Elliott Murphy, omdat hij erg experimenteert met zijn eigen nummers tijdens dit optreden. De plaat bevat zijn favoriete versie van You never know what you’re in for. Zowel muzikaal als qua zang is dit aangrijpend mooi.

Hoewel Elliott Murphy met band veel sfeer weet te scheppen tijdens zijn optredens, vindt Roen concerten waarbij hij in duo optreedt met Oliver Durand toch wel de beste bezetting.

Prachtig aan de concerten van Elliott Murphy, is zeker en vast ook de community die zich errond ontwikkelde van mensen die de concerten overal blijven volgen, elkaar steeds weer tegenkomen en met elkaar verbonden raken (over landsgrenzen heen).

9. Songbird – Eva Cassidy

In die tijd (het klinkt een beetje als een fragment uit het Nieuwe Testament) werkte Roen bij de Nationale Kas voor Beroepskrediet, waar hij veel arbeidsplezier beleefde aan de projecten die hij van zijn baas mocht uitvoeren. Er waren echter geruchten van een overname, want bevoegd minister Rik Daems wou de Kas privatiseren. Die overnamegeruchten en alles wat erbij hoort, zorgden voor heel wat spanningen tussen de collega’s, en uiteindelijk zou er voor alle werknemers een collectief ontslag volgen. Dat collectief ontslag kwam als een ware donderslag en Roens wereld stond helemaal stil. Hij herinnert zich nog hoe hij, toen hij zijn ontslagbrief ontving, luisterde naar The nightly disease van Madrugada. Wekenlang echter kon hij daarna geen muziek meer verdragen. Toen hij echter een keer bij Dr. Vinyl in Halle was, werd hij aangegrepen door de stem van Eva Cassidy, die er opstond. Daar lag zoveel gevoel in, dat Roen terug naar muziek kon beginnen luisteren.

Hoewel de plaat enkel covers bevat, hoor je aan de nummers dat het een dame is die al één en ander meegemaakt heeft in haar leven. Achteraf kwam Roen te weten dat Eva Cassidy in 1997 al stierf aan kanker, en dat ze al ziek was toen ze deze opnames maakte. Omdat ze weinig zelfvertrouwen had, zijn er heel weinig opnames van haar. Dankzij een commercial haalde zelfs #1 in de Engelse hitparade. Behalve haar debuutplaat, Eva by heart, en deze coverplaat zijn er nog 2 live-albums, allebei opgenomen ergens in een café. Ze trad overigens niet vaak op.

10. Weathered – Creed / American V: a hundred highways – Johnny Cash / Fleet Foxes – Fleet Foxes

My sacrifice, zo heet één van de nummers op Weathered van Creed. Als we praten over platen die in iemands leven écht van belang zijn geweest, dan mag deze niet ontbreken. Want, zo vertelt Roen, dit had de laatste plaat ooit kunnen zijn die hij beluisterde. In maart 2002, tijdens een wandeling in de Ardennen, gleed hij immers van het pad de dieperik in, en bleef nog net boven het water en de stenen hangen aan een dikke tak. Hoewel al bij al de lichamelijke schade nog meeviel en hij erg veel geluk had, werd het een zeer ingrijpende gebeurtenis. Roen maakte de hele val bewust mee, en herinnert zich elk klein detail ervan nog steeds haarscherp. Naast de tussenwervelschijven die verwrongen raakten, bezorgde het hem ook enorme angstaanvallen. Later zou een psychologe hem uitleggen dat hij leed aan post-traumatische stress-stoornis. De val triggerde alle andere angsten in hem, de last van de stress rond het collectief ontslag, de herinneringen aan alles wat hij in zijn gezin meemaakte. De paniekaanvallen werden heel erg, soms zelfs gewoon thuis aan de eettafel met zijn gezin. Dan moest hij naar buiten, kreeg hij geen lucht meer en duurde het erg lang, en in kleine stappen, eer hij opnieuw voldoende gekalmeerd was om binnen te kunnen zijn en anderen (zelfs zijn vrouw en zijn kinderen) rondom zich te verdragen.

Twee andere platen speelden ook een erg grote rol in het herstel, en daarom deelt Creed deze tiende plaats dan ook met hen: American V: a hundred highways van Johnny Cash bracht hem pas echt troost en rust (tenminste toch als hij thuis is, elders kunnen de paniekaanvallen hem nog overvallen), en het titelloze debuut van Fleet Foxes, een plaat die volgens Roen pure perfectie is, markeerde het begin van zijn helingsproces, zoals je trouwens hier op zijn blog kan lezen.

Hoedanook, de val, die voor altijd geassocieerd blijft met deze platen, heeft zijn hele muziekbeleving helemaal veranderd.