28 april 2012

Mad About Mountains


We weten niet wat jij je voorstelt bij een hoes waar een hertenkop op prijkt. Wij zien: een hertenjachtpartij in de uitgestrekte bossen, een hertenkop aan een plankje aan de muur in een houten lodge in Canada (en verjagen het beeld van Kim De Hert, één van onze favoriete Leugenpaleispersonages), aangereden wild op een highway,… Bij elk van die beelden past het titelloze debuutalbum van Mad About Mountains.
Vroeger Monza, daarna Krakow en nu dus Mad About Mountains: het is het mooie parcours totnogtoe van Piet De Pessemier. De Pessemier had deze soloplaat in zich, en vond in de sabbatical van Krakow de gelegenheid om ze ook met ons te delen. In Best friend horen we perfecte alt-country, en In the end is het lied dat The Low Anthem vergat te schrijven maar dat thuishoort op elk van hun platen. Toegegeven, dit zijn de mooiste parels die we uit ons netje vissen. Dat betekent echter niet dat we aan kwaliteit moeten inboeten als we de andere songs beluisteren. Mad About Mountains haalt een constant hoog niveau. De gastmuzikanten laten zich niet opmerken, ze staan ten dienste van De Pessemier en zo krijgen we een erg consistent geheel te horen.
Bij het knisperende haardvuur passen liedjes als Farewell brothers, After you en Me & my mountain uitstekend, en ze worden afgewisseld met het jakkerende, door drums gedragen My brother & I of het werkelijk sublieme, slepende en meeslepende Don't be angry. In het laatsgenoemde nummer vormt de stem van Myrthe Luyten (Astronaute) een perfecte tegenhanger voor die van De Pessemier, terwijl ze evenveel bijdraagt aan de sfeer en de harmonie ervan op geen enkel moment verstoort. Ook hier geldt wat we al eerder schreven: de gastvocaliste staat ten dienste van het nummer, ten dienste van wat Piet De Pessemier ons wil vertellen.
De plaat werd opgenomen in een studio nabij de Ourthe. De Ardennen, zo blijkt nu, zijn de perfecte setting voor de zuiverste americana, en omdat ze bereikbaarder zijn dan de Appalachen, nemen we dit plaatje met plezier mee naar de oevers van de Ourthe, in een poging de opnames te herbeleven. Want, geloof het of niet, met dit album geeft Mad About Mountains ons de indruk dat er haast per ongeluk een micro aanstond toen er binnenshuis wat gemusiceerd werd om de sneeuw buiten te vergeten, met een glas whiskey bij de hand.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Geen opmerkingen: