Creature With The Atom Brain

Zowel Mark Lanegan als Aldo Struyf lijken dezelfde muze aanbeden te hebben. Misschien deden ze dat toen Struyf meewerkte aan Blues funeral, de eerder dit jaar verschenen fantastische plaat van Lanegan. Hoedanook, je hoort het vanaf opener Hit the sky, dat ze zielsverwanten zijn en dat Creature With The Atom Brain, het “nevenproject” van wellicht het bedrijvigste Millionaire-lid, zich aan dezelfde bron laaft.

De derde plaat, The birds fly low, van Creature With The Atom Brain klinkt coherent én gevarieerd genoeg om een plaats te verdienen in onze platenkast. Die coherentie zit hem in de gitaren, die doordrenkt zijn van (blues)rock die vettiger klinkt dan een gefrituurde obesitaspatiënt met een vetkuif. De variatie vinden we dan vooral in de afwisseling tussen de stevig rockende partijen van o.m. de openingstrack of Red river en de kabbelende reggae van The beauty of the rain. Inderdaad, Creature With The Atom Brain waagt zich aan reggae, maar dan wel een geheel eigen variant. Wij stellen ons hierbij geen dreadlocks voor, maar wel de obligate joint die van hand tot hand gaat. Het verklaart waarom iemand ineens een Hammond-orgel de song kon binnensmokkelen. Ook Oosterse invloeden schuwt de band (net als op hun vorige album) niet, zo getuigt Sayonara. Af en toe klinken de nummers ook behoorlijk psychedelisch (dat is na de vorige platen allerminst een verrassing natuurlijk), zoals onze favoriete track Break me blue, waarvan we denken dat het live een prima uitnodiging kan vormen om Black Crowes-gewijs lang te gaan soleren.

Mark Lanegan retourneert de faveurs van Aldo Struyf op zijn plaat met geweldige gastvocalen op Black rider run, een nummer dat op diens eigen plaat weliswaar de minste song had geweest, maar dat is dan nog altijd beter dan de meeste songs op de meeste andere platen. Om maar te zeggen: Black rider run had niet misstaan op Blues funeral... Ook Tim Vanhamel (het Millionaire-maatje van Struyf), Pascal Deweze (bekend van Nemo, Sukilove, Metal Molly,...) en Mario Goossens (Triggerfinger-drummer) zijn te gast op de derde plaat van deze groep. Opvallend element zijn ook de blazers in het reeds eerder genoemd The beauty of the rain en in Slide, waar ze perfect gepast een vollere klankkleur geven aan het geheel.

Een buitenbeentje is “bonus track” R-Frequency, een behoorlijk experimenteel nummer dat een hoop ideeën op een... hoop gooit. Afgesloten wordt er met nog een extra track, The birds fly low, waarvan het mag volstaan te zeggen dat het niet het sterkste nummer is...

Was deze CD na 11 nummers geëindigd, hadden we het niet erg gevonden. Dat zijn immers 11 liedjes die in uw ongetwijfeld goedgevulde muziekbibliotheek hun plaatsje verdienen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.