Ritmisch geselen van de drums, schreeuwerig zingen in onverstaanbaar Noors en samenzingen als drinkebroers die hun zoveelste drinklied op een uit de hand gelopen cantus brallen: qua binnenkomer kan het tellen. Kaizers Orchestra toont zich met dit zesde album bijzonder ambitieus.
Violeta Violeta : Volume 1 is het eerste deel van een trilogie waarvan beide volgende delen voor 2012 gepland zijn. Het Noors verhindert ons ten volle te genieten van de verhaallijnen en de nieuwe personages die deze trilogie moeten bevolken, al zijn de lyrics meegeleverd. Gelukkig spreekt de muziek nog steeds dezelfde taal als op hun vorige albums.
Een hoog hoempapa-gehalte wordt aangevuld met gypsy-punk en rock, er klinken verwijzingen door van Europese folk en Frans cabaret en er is iets aan het Noorse dialect waarmee gezongen wordt dat de luisteraar toestaat fonetisch de gekste invullingen te bedenken en zich mee te laten drijven op de flow. Nu eens drijven de songs vooral op de percussie, dan weer nemen piano en orgel de bovenhand, om afgelost te worden door gitaren of samenzang. Tussen veelal Europees aandoende deuntjes klinkt af en toe een meer klassiek rocknummer, soms iets rustiger, maar enkel Hjerteknuser komt van heel ver even in de buurt van een powerballad.
Openingstrio Philemon Arthur & The Dung, Diamant Til Kull en Femtakt Filosofi legt de lat meteen erg hoog, en jammer genoeg halen niet meer alle nummers eenzelfde niveau. Het grappige En for Orgelet, en for Meg komt op geheel eigen wijze enigszins in de buurt, Hjeteknuser is een niet onlogische keuze als eerste single, hoewel het beste nummer toch Psycho under min Hatt is. Heel wat instrumenten strijden met elkaar om het hoogste woord. Gelukkig verzandt dit niet in een kakofonie, maar krijgen we te horen wat die mix van stijlen die Kaizers Orchestra hanteert, in zijn mars heeft. Voor het drama van Svarte Katter & Flosshatter zijn we minder te vinden. Naarmate het album vordert, durft het schreeuwerige zingen van Janove Ottesen Kaizer (alle bandleden heten op de website Kaizer, al is dat uiteraard niet hun echte naam) al eens op de zenuwen werken wegens iets te weinig variatie.
In zijn geheel maakt dit album de hoge ambities dus niet helemaal waar. Wel staan er meer dan genoeg goede en vooral aanstekelijke nummers op. Een band met de live-reputatie van deze Noren moet in staat zijn slimme keuzes te maken en in de concertzalen het publiek alsnog helemaal te overtuigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten