Nijdrop concert : The Bony King Of Nowhere (support : Kiss The Anus Of A Black Cat)

Omdat beide groepen een heel mooie nieuwe plaat onder de arm hebben, leek het gisteren bijna een double bill in JH Nijdrop in Opwijk. Vooraleer de Gentenaren van The Bony King Of Nowhere aan de slag mochten, werd het publiek immers opgewarmd door Kiss The Anus Of A Black Cat, dat met Hewers of wood and drawers of water een heel intens werkstuk op de wereld losliet.

Het viertal putte niet enkel uit dit recente album, maar koos om vooral steviger nummers uit hun back catalogue te spelen. De groep klonk dan ook een stuk krachtiger dan op plaat. Maar wat ze aan kracht wonnen, verloren ze vaak aan intensiteit. Bij Feathers of the wings of the angel Gabriel werd dat euvel naarmate het nummer vorderde, nog rechtgezet en de intensiteit die op plaat wordt bereikt, zat er op het einde opnieuw goed in, maar daar slaagden ze niet in bij All your ghosts are worried, dat natuurlijk wel overeind blijft als song, maar zijn meerwaarde toch haalt uit die onbestemde dreiging die op plaats doorklinkt in alles wat nét niet gespeeld wordt. We zagen bovendien al eens een akoestische set met deze nummers, en dan kan je niet anders dan besluiten dat het nieuwe werk vaak gebaat is bij less is more...

De intensiteit én de intimiteit van de plaat naar het podium vertalen, lukte The Bony King Of Nowhere beter. Bram Vanparys bracht enkele liedjes solo, liet zich soms door een deel van de band bijstaan en natuurlijk mochten die vier bandleden meedoen voor het gros van de nummers. Die wisselende bezettingen brachten reliëf in het concert, zorgden voor andere toetsen in de verschillende nummers en verrijkten dus de set. Er werd overigens niet alleen geput uit het debuut Alas my love en nieuwe worp Eleonore, maar enkele nieuwe nummers voor het derde album werden ook al eens getest. Met succes overigens...
Tussen de liedjes door toonde Bram Vanparys zich een verlegen jongeman, de ideale schoonzoon haast. Tijdens de reguliere set reageerde het publiek wel erg weinig op zijn vragen, en daar stond hij soms wat onbeholpen bij. Een zeldzaam mopje ging zo verloren en de onwennigheid van de zanger die ook moet spreken, verhoogde. Toch wist het publiek de set te waarderen, en terecht natuurlijk, met onder meer parels als The garden, Sleeping miners en afsluiter Eleonore.

Tweemaal kwamen ze terug. In de eerste bisronde, waarin een toeschouwer om The sunset vroeg, speelde Bram toch liever in zijn eentje een nieuw nummer, dat hij vorige week pas geschreven had, en daarna werd Loretta van Townes Van Zandt gecoverd door de hele band, zonder microfoons en zonder electrische versterking. Het publiek werd dichterbij genodigd, en het werd zo een waar kampvuurmoment, met een bezielde en van speelplezier doordrongen vertolking. In de laatste bisronde werd Maria, het hoogtepunt van het debuutalbum, nog eens uitvoerig bezongen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be