Wat jammer dat we geen Noors verstaan. De Noorse band Kaizers Orchestra kwam het gloednieuwe album 'Violeta Violeta : Volume 1', uit de trilogie die ze dit en volgend jaar willen uitbrengen, voorstellen in de Gentse Vooruit.
Als voorprogramma hadden ze een verstekeling op hun tourbus meegebracht, dat wou Bernhoft (ook al een Noor) ons althans wijsmaken. Met de looks (en ook wel een beetje de humor) van de Nederlandse cabaretier Lebbis en een stem die aanvankelijk vooral aan Aloe Blacc en Cee-Lo Green (van Gnarls Barkley) deed denken, mocht hij -met hulp van loops- als éénmansband het publiek opwarmen. Blues en gaandeweg meer en meer soul, met een vleugje jazz, goot hij over ons heen, tussendoor gezellig grappend. We kregen een wel heel hoge falsetto-cover van Shout van Tears For Fears voor de kiezen, en bij het laatste nummer wisten we het wel zeker: dit is gewoon de Noorse Jamie Lidell. Met wat geluk en het juiste voorprogramma op tijd en stond, kan hij ooit misschien wel even groot worden.
Groot is Kaizers Orchestra niet meteen, maar dankzij hun sterke live-reputatie hebben ze toch een trouwe aanhang weten te verwerven en wisten ze in het verleden al menig (festival- en ander) publiek voor zich te winnen, van Leffingeleuren tot Roskilde. Op plaat klinken ze als een subtopper uit de Nederlandse competitie, live zijn ze een revelatie uit de Champions League. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat er in de zaal ook fans uit Zweden, Noorwegen en Denemarken aanwezig waren.
Gedrevenheid, attitude, humor, een arsenaal aan trucjes om de zaal van bij het eerste nummer bij het nekvel te grijpen en niet meer los te laten, en natuurlijk ook aanstekelijke muziek: ze hebben alles om het publiek in te pakken. De set was opgebouwd uit drie delen. Er werd ferm afgetrapt met een reeks oudere nummers, met onder meer Delikatessen en Resistansen. Gypsy-punk, ska, rock, Oost-Europese hoempapa worden vakkundig door de molen gehaald tot een unieke sound ontstaat waaraan het onbegrijpelijke Noors een lekker sausje toevoegt.
Na een kort piano-intermezzo werden er enkele nummers uit het nieuwe album gespeeld. Er werd uiteraard gestart met albumopener Philemon Arthur & The Dung, gevolgd door een al even meeslepend Femtakt Filosofi. Verder herkenden we ook nog En for Orgelet, en for Meg.
Na alweer een piano-intermezzo werd het derde deel van de show ingezet, waarin we opnieuw oudere nummers, zoals het immer aanstekelijke Kontroll på Kontinentet, kregen en er werd afgesloten met Maestro.
De band kwam nog terug voor één bisnummer, dat jammer genoeg een soort smartlap/zeemanslied was, ideaal om af te sluiten in een donkere kroeg, terwijl de stoelen al omgekeerd op tafel gezet worden en het dweilen een aanvang neemt. Als afsluiter van een energiek optreden klonk het een beetje minnetjes, en een meer potente song ware geschikter geweest om te bissen.
Zanger Janove Sjakalen Kaizer vroeg zich luidop af of we ook maar één woord van wat hij zong begrepen, en verzekerde ons dat hij de beste lyrics ooit schrijft, waarvoor hij al talloze prijzen kreeg. Het is een soort humor waarvan we jammer genoeg niet weten of die ook in de songteksten terugkomt, maar de organist met het gasmasker (een soort “evil” Dewaele Brother), de grappige interactie tussen de bandleden onderling en met het publiek doen ons vermoeden dat deze Noren immer grappig uit de hoek komen.
Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten