Josh T. Pearson

Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar was er eind jaren '90 een wonderlijke band, Lift To Experience, opgericht door Josh T. Pearson. Na hun split was hij vooral live te bewonderen (al speelde hij zelden nog nummers van Lift To Experience), o.a. op het All Tomorrow's Parties festival, en hij speelde mee op 2 nummers van Bat For Lashes. Hij bekeerde zich intussen ook heel erg tot rustige countrymuziek.




Begin dit jaar releaste hij dan eindelijk zijn eerste echte solo-album, Last of the country gentlemen. Slechts zeven nummers telt dat album, dat wel goed is voor bijna een uur muziek. Die muziek is helemaal gedrenkt in de country, alt.country, americana, folk traditie. En vooral, het is muziek die niet alleen in minuten en seconden (vier nummers klokken af boven de tien minuten) maar ook tekstueel en muzikaal de tijd nemen om zich te ontvouwen. Het hele album blijkt trouwens zo'n groei-album. Luisterbeurt na luisterbeurt ontvouwen zich de kelkblaadjes tot de prachtige bloem in volle glorie bloeit en een onvergetelijk indruk achterlaat.
Onlangs zagen we Pearson aan het werk met een huisconcert, waar hij bovendien een grappige en innemende man bleek, en een indrukwekkende, intrigerende verschijning.
Sweetheart, I ain't your Christ, het tweede nummer op de plaat, is een perfect voorbeeld van hoe Pearson een muzikale verteller is, een troubadour, die gespecialiseerd is in verdriet, pijn, teleurstelling en alles wat vaak een depressie maar soms ook prachtige muziek oplevert. Bovendien duikt een verwijzing op naar andere muziek : "Say hello to the darkness my old friend, say hello to the sound of silence". Het is een zinnetje dat er vanaf de eerste beluistering uitspringt.
Nog meer hartezeer en lijden (en net als in het vorige nummer ook een niet bepaald vrolijk zelfbeeld) worden op ons hemelse wijze aangeboden in Woman, when I've raised hell. De verteller waarschuwt zijn geliefde dat de drank sterker is en dat er geen twijfel meer zal bestaan wie het gelag betaalt, eens de drank de demonen uit het verleden hebben verdreven en er enkel nog rauwe, ongecontroleerde woede overblijft. Zelden hoorden we een indringender nummer over alcoholisme en de noodzaak om te drinken, en de desastreuze gevolgen. Net doordat Peason bijna zeven minuten de tijd neemt om in weinig, maar niet mis te verstane woorden zijn verhaal te doen, blijft deze song beklijven.
Alleen al de titels maken duidelijk welk een rasverteller Josh T. Pearson is. Zowel Honeymon's great! Wish you were her als Sorry with a song zijn titels die zoveel verwachtingen opwekken, dat het een wonder is dat ze ook nog eens ingelost worden. Ook Country dumb, waarin alweer het zelfbeeld niet bepaald een basis vormt voor grootse daden, en de zanger zich inschakelt in een lange lijn vader-op-zoon losers, is een prachtig miniatuurtje. Pearson misleidt als schuchtere zanger en gitaarspeler (alles lijkt zo minimaal, alsof hij aarzelt de stilte te doorbreken), om tot de kern door te dringen en een overweldigende indruk na te laten, al gebeurt dat dus pas na meerdere luisterbeurten.

Sweetheart, I ain't your Christ (Later with Jools Holland)

We zijn erg benieuwd wie straf genoeg voor de dag kan komen om deze plaat, die we week na week meer beluisteren en die nog steeds niet al haar geheimen lijkt prijsgegeven te hebben, naar de kroon te steken.

Woman, when I've raised hell (acoustic session)