Huisconcert : William Tyler & Volker Zander (voorprogramma : Jim White)

Gisterenavond nam ik een vriendin mee naar een achterafzaaltje, waar (gezien het grote succes) het huisconcert doorging. Ik had haar warm gemaakt voor Jim White (een fijne muzikant die bovendien schittert in de documentaire Searching for the wrong-eyes Jesus), die ze niet kende. Sowieso was het soort muziek van de huisconcerten nieuw voor haar, en dan ben je als "aangever" altijd een beetje nerveus : zal het wel in de smaak vallen ?
Toch wel een beetje tot mijn verbazing merkte ik dat het ook als effect had dat ik zelf ook anders ging kijken en luisteren, een beetje door de ogen en oren van die vriendin. Ik probeerde me voor te stellen hoe dit klinkt voor iemand voor wie alt.country en americana en alle nevenverwante genres eerder onbekend zijn, iemand ook die toch met een open geest wil luisteren naar nieuwe muziekjes.
Jim White bracht wat ik van hem verwachtte (en meer zelfs). Hij liet zich o.a. bijstaan door 2 Belgische muzikanten (van de band Stanton, en 1 van hen is ook lid van Dez Mona). Hij bracht een mengeling van alt.country en onder meer reggae, vertelde sappige en grappig verhalen tussen de nummers door, stak de loftrompet op voor Stanton, en charmeerde het publiek. Hij eindigde met het prachtige A perfect day to chase tornadoes uit zijn debuutalbum (The mysterious tale of how I shouted) Wrong-eyed Jesus! In heel wat nummers neemt religie een belangrijke plaats in, net als armoede en politiek. De humor en de prachtige teksten maken dat geheel heel erg draaglijk, en aangenaam in de oren.
Ook de vriendin knikte dat het goed was...
William Tyler (gitarist van Lambchop) en Volker Zander (bassist van Calexico) speelden het slotconcert van hun korte Europese tournee, en die leverde hen ook enkele verhalen op. Het leek wel de avond van de vertellers, want net als Jim White werden de songs uitgebreid ingeleid met (zelfs behoorlijk lange) verhalen. Het duo bracht instrumentale, "cerebrale" (zo noemde hij het zelf) nummers, waarin het virtuoze gitaarspel gevarieerd genoeg bleef om te boeien. Zich ervan bewust dat zulke muziek niet bepaald de meest toegankelijke muziek is, deed Tyler echt wel zijn best om het publiek te entertainen.
Toch realiseerde ik me dat, hoewel de kwaliteit van de muziek amper moest onderdoen voor die van mijn held Jim White, zulke instrumentale gitaarnummers voor een onvoorbereid oor een brug te ver kunnen zijn, en wel wat van de luisteraar vragen. Een blik op de meegekomen vriendin bevestigde mijn gevoel, dit is muziek die enige luisteroefening vereist.
Horen door andersmans oren, het is toch eens iets anders...

Tears and saints - William Tyler & Volker Zander