Nadine Shah

Wakker word je meteen bij het beluisteren van Filthy underneath, de nieuwste plaat van Nadine Shah. Klokken als op For whom the bell tolls van Metallica openen het album. Daar stopt de vergelijking wel want de muziek van de Britse lijkt in niets op die van de metalgrootheden.
Ken je dat? Je bent vroeg op een feestje en de DJ speelt wat plaatjes om op te warmen. Hij kiest voor muziekjes waarmee hij nog niet zijn beste kruit al verschiet want de dansvloer is nog leeg maar hij wil toch al laten horen dat zijn keuze eigenzinnig en erg goed is, zodat je zou denken "amai, als dit is wat hij nu draait, hoe goed zal het straks dan niet zijn?". In die sfeer in een donkere fuifzaal past Topless mother voor mij perfect. Het is een soort moderne variant van Jungle fever, de Belpophit van The Chakachas, zonder gekreun en met een sneller ritme, wél met eenzelfde zwoele lading en zweterige laag die van de noten afdruipt. Voor mij is dit het hoogtepunt van deze plaat. Nochtans resten er nog heel wat fijne songs. Opener Even light (met dus die openende klokken) klinkt als een nacht waarin alle beloftes nog ingelost zullen worden. Food for fuel schurkt zich in de openingsseconden qua mood tegen Topless mother aan om vervolgens een andere wending te nemen tot het refrein terugvalt op het succesrecept. You drive, I shoot is in meerdere betekenissen een moordsong en Hyperrealism twijfelt tussen de dansvloer en de kamer van een contemplatieve tiener die zich onvoldoende geliefd voelt. 
Na het begin van de plaat volgen behoorlijk wat tragere nummers: Keeping score, See my girl en verweven als onderdeel van andere liedjes. Toch worden die niet op een hoop gegooid maar goed gedoseerd zodat het album zijn flow behoudt. Afsluiter French exit is een mooie kers op een taart die we intussen al heel erg smaken.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via de link op haar website:

Ziekenhuis

Het UZ in Gent kent nog weinig geheimen voor me. Al vanaf mijn geboorte ben ik er "vaste klant". Ik heb immers een aangeboren hartafwijking en werd daarvoor reeds op jonge leeftijd geopereerd. De ingreep waarmee ze het probleem toen verhielpen was destijds vrij nieuw maar wordt tegenwoordig niet meer uitgevoerd omdat er al betere alternatieven zijn. Uit longitudinaal onderzoek, zo vertelde mijn cardioloog bij wie ik minstens jaarlijks op controle ging (en ga), bleek dat na verloop van tijd een reeks van problemen (waaronder ritmestoornissen) ontstonden ten gevolge van die ingreep en ik had nog geluk dat die evolutie bij mij trager ging dan vele lotgenoten. Maar sinds enkele jaren zijn de secundaire problemen niet langer te negeren en staan ze een normaal functioneren in de weg. Nier-, lever- en vaatproblemen volgden en ik sta inmiddels al een tijdje op de wachtlijst voor een transplantatie van hart en nier. Op een dag zal ik plots telefoon krijgen dat er een donorhart beschikbaar is voor mij. Het is een dag waar ik tegelijk naar uitkijk en tegen opzie, want de revalidatie zal lang en niet makkelijk zijn. (En wellicht zal ik hier dan een tijdje "verdwijnen" tijdens mijn hospitalisatie.)
Mijn vertrouwdheid met ziekenhuizen (want de nierdialyse krijg ik in mijn woonplaats en niet in het te verre Gent) inspireerde me tot onderstaande Spotify-playlist met songs in het thema:

1. Hospital - Astronaute: we openen met dit rustige nummer van het album Petrichor dat ik ooit hier reviewde.
2. Hospital beds - Cold War Kids:  Cold War Kids hadden ooit een fijne radiohit met Hanging out to dry en het typische stemgeluid dat die song er toen deed uitspringen kleurt ook deze song overduidelijk.
3. Take me to the hospital - The Prodigy: er zullen weinig zieken zijn die kunnen meedansen op het moment dat de titel ook hun wens is maar verder is er weinig mis met dit nummer dat terug te vinden is op Invaders must die.
4. Harborview hospital - Mark Lanegan: hoe fantastisch ik het album Blues funeral van de betreurde Mark Lanegan wel vind, kan je op elk moment hier nalezen. Er staat werkelijk geen minder liedje op de plaat en hoewel dit niet het hoogtepunt is, blijft ook dit staan als een huis.
5. Picture me in a hospital - Babyshambles: de hype rond The Libertines en Babyshambles, de bands van Pete Dohery, begreep ik destijds niet echt. Intussen heb ik beide bands toch wel weten te waarderen. En dit nummer ligt aangenaam in het gehoor dus mag hier zeker niet ontbreken.
6. Nurse - Miss Kittin and The Hacker: er is iets guilty pleasure-achtig aan de muziek van Miss Kittin. Tegelijk lijkt alsof ze gebruikmaakt van goedkope effecten maar wie goed luistert, hoort toch hoe ingenieus ze met de elementen aan de slag gaat en deze song over een verpleegster past perfect als illustratie voor mijn punt.
7. Earth people - Dr. Octagon: we kennen het allemaal uit films en ziekenhuisseries uit de VS dat door de speakers boodschappen weerklinken voor de dokters. "Paging Dr. Octagon", zo begint dit fijn  nummer van Dr. Octagon, een alter ego van Kool Keith, en je wordt meteen het hospitaal ingeslingerd als luisteraar.
8. X-ray - The Maccabees: hoeveel röntgenfoto's (niet in het minst van mijn longen, want dat lijkt wel standaar te zijn bij een opname via spoed) zouden er van mij intussen niet al in mijn medisch dossier zitten? Ik hoop maar dat ik niet straal als de reactorkern van Doel, om eens een overdrijving uit de kast te halen.
9. Wires - Athlete: zanger Joel Pott van Athlete schreef dit nummer nadat zijn dochtertje kort na de geboorte ziek werd en op intensieve moest opgenomen worden. De aanblik van al die draden die zijn kindje verbonden met de apparatuur inspireerde hem en het verhaal heeft me altijd al ontroerd.
10. Röntgen - Affet Robot: deze Londense dark wave-artiest was me totnogtoe onbekend maar zijn nummer hoort hier perfect thuis.
11. Take your medicine - Czarface and MF Doom: hiphop die even zwart klinkt als new wave, ik hou er wel van. En Czarface en MF Doom zijn er goed in. Nog geen minuut lang, dit liedje, maar toch toepasselijk.
12. Medicine - Nick Waterhouse: voor zijn song over medicatie bedient Nick Waterhouse zich van een heel ander muzikaal palet want hij grossiert in rhythm & blues, jazz en soul. 
13. Injection - Push (featuring Belko): Push ken je wellicht van het zeer populaire Universal nation maar ook dit nummer is de moeite waard.
14. I need a doctor - Dr. Dre, Eminem and Skylar Grey: fijn singletje uit 2011.
15. Doctor's orders - Sonic Youth: het is een running gag tussen mijn lief en mij sinds ik enkele malen via spoed opgenomen werd. Er zijn  immers twee zinnetjes die we telkens (vaak) te horen kregen: "de dokter heeft dat voorgeschreven" en "de dokter komt zo". Fijn te weten dat ook Sonic Youth ervaring heeft ermee...
16. Bad case of loving you (Doctor, doctor) - Robert Palmer:  het moeten niet allemaal minder bekende of zelfs obscure songs zijn in dit liedje. Deze hit van Robert Palmer zullen velen al wel eens horen passeren hebben op de radio. Deze diagnose heb ik echter nog nooit gekregen.
    
17. Doctor doctor - Labi Siffre: ik breek hier graag een lans voor de onderschatte Britse soulzanger Labi Siffre, die af en toe eens een klein hitje scoorde maar wiens platen veel meer pareltjes bevatten. Ook hij aanroept de dokter.
18. Surgery - Two Door Cinema Club: soms leidt een opname tot een operatie: nooit leuk maar wel noodzakelijk. Al goed dat je zelf weinig weet van wat er gebeurt tijdens de ingreep. En ik kijk ook niet graag (meer) naar operaties die ze op tv tonen, dus daar mogen ze eigenlijk ook wel eens mee ophouden. 
    
19. Anaesthetic - Arca: operaties zijn nooit leuk maar gelukkig is er de narcose. Ik heb me in al die jaren leren overgeven aan de narcose want mijn drang naar controle hield me vroeger zo lang mogelijk wakker zodat ik zo lang mogelijk zou zien en horen wat er gebeurde (niet de pijn natuurlijk, ik ben blij dat ik tegen dan altijd allang weg ben van de wereld).
20. Cardiology - Good Charlotte: de groep die een one hit-wonder werd met Lifestyles of the rich and famous bezingt hier de discipline die in mijn leven het meest centraal staat.

Misschien mis je hier Smokers outside the hospital doors van Editors, een song die altijd in mijn hoofd sluipt als ik naar het ziekenhuis ga en bezoekers, personeel en patiënten zie die staan te roken net buiten de ingang. Behalve dat ik dat asociaal vind om dat op die plaats te doen (de meeste ziekenhuizen voorzien immers paviljoentjes waar je kan roken zonder de anderen te storen) zodat wie binnen- of buitengaat door de rook moet, ben ik het ook eens met Tom Smith dat het één van de meest zielige dingen is die je kan zien: zieke mensen die een ziekmakende gewoonte niet kunnen laten en in kamerjas en met een standaard waaraan hun infuus is bevestigd, die verslavende nood moeten inlossen. Maar ik heb daar elders al eens over geschreven (maar blijkbaar nooit op deze blog) dus hoefde het voor mij niet in dit lijstje.

Whispering Sons

Natuurlijk hangt de schaduw van Joy Division ook nog steeds over The great calm, de derde plaat van Whispering Sons. Toch hoor je een verschuiving in de muziek. Producer was dit keer Bert Vliegen, die je nog kan kennen van de fijne band Horses wiens concert we hier ooit nog bespraken. Die zware jaren 80-sound die zo kenmerkend was voor de band heeft hij samen met de Limburgers laten evolueren naar een meer mysterieuze rocksound.
Het album klinkt nog steeds niet als een antidepressivum waar je opeens manisch van zou worden maar tussen al het zwart en donkergrijs dat vroeger werk kleurde, worden nu streepjes kleur toegelaten waardoor alles wat rijker en gevarieerder klinkt. Het is niet dat we niet van de eersteling (en in iets mindere mate van de "moeilijke tweede") houden doch als we hun platen moeten rangschikken komt deze toch op de eerste plaats te staan. Opener Standstill is een fantastische song waar ze ons op elk radiostation zouden mogen mee overvallen en die we graag toelaten als oorworm in ons hoofd. En dan wordt die gevolgd door het nóg opwindender Walking, flying dat voortgestuwd word door de ritmesectie die een versnelling hoger heeft geschakeld. Op gelijkaardige manier wordt ook Something good op sleeptouw genomen. The talker is misschien wel de meest kleurrijke song die we te horen krijgen. Het speelse verrast, op een aangename manier.
Ook in de rustige songs weet de band te overtuigen. Cold city sleept zich als een opgestaan lijk over het kerkhof en de symbiose tussen de muziek en de stem van Fenne Kuppens is compleet. Still, disappearing wordt geschraagd door een schijnbaar eenvoudig pianoriedeltje dat herhaald wordt tot het aanzwelt richting het refrein. Oceanic bootst een hartslag na op de achtergrond en dat werkt wonderwel.
De rijkdom die toegevoegd werd wil ik ook graag illustreren met Balm (After violence) dat enkele goede muzikale ideeën combineert tot een song die zich niet meteen laat doorgronden maar na verloop van tijd wel je hart en oren verovert en uitgroeit tot misschien wel hét hoogtepunt van deze plaat. 

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via hun Bandcamp-pagina of via de link op hun website:

Expo: "Defectio Re" van Jana Roos

 

Jana Roos: ooit was ze een klein meisje dat ik net als haar broer aan de overkant van de straat met haar fiets zag vertrekken naar school (of in de late namiddag terugkeren). Jaren later was ze een tijdlang de babysit van mijn twee kinderen als ik naar de opleiding rond autisme ging. Mijn kinderen waren dol op haar en zijzelf gaf altijd het gevoel (en ik heb geen reden te twijfelen dat ze dat ook meende) dat ik haar haast meer plezier deed met haar te vragen dan zij mij door te komen oppassen. Ze was toen al begonnen aan haar opleiding mode en kunst en ik bleef haar, toen mijn kinderen allang geen oppas meer nodig hadden, volgen. Vooral op haar Instagramaccount zag ik haar modecreaties passeren maar ook de prachtige tekeningen die ze maakte. Ik zag hoe ze meer en meer succesvol werd, met modeshows in enkele Afrikaanse landen zelfs (Oeganda, Ghana), maar ook met creaties voor theater en andere evenementen. En onlangs was één van haar installaties te bewonderen op het Lichtfestival in Gent.

Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de vernissage van haar eerste expositie. Defectio Re laat een staalkaart zien van wat ze kan, door de creatie van een fantasiewereld (Ice adaptability) die je als toeschouwer ook zelf nog kan invullen. Er zijn kledingontwerpen te zien (inclusief hoofddeksels of moet ik zeggen hoofdornamenten), er staat één van de glas-in-lood sculpturen waarmee ze te zien was op het Lichtfestival en die ze maakte in samenwerking met het bekende Atelier Mestdagh. 

Maar bovenal interessant is dat ze een inkijk geeft in het proces. Dat doet ze middels enkele projecties maar vooral door op twee tafels de elementen tentoon te stellen die geleid hebben tot het eindresultaat dat je er ook kan zien.

Deze bijzondere tentoonstelling kan je nog tot en met zondag 10 maart zien in Artspace Ontsteking in de Chinastraat in Gent, boven Bar Bricolage (nabij Dok-Noord), elke dag van het weekend van 16u tot 20u. Op  zondag 10 maart is er nog de finissage vanaf 19u. Alle info over de expo vind je ook hier.

Alice De Micele

Het is onnodig te zeggen dat de coronapandemie er stevig inhakte in de culturele sector en dus ook bij muzikanten. Sommigen maakten van de nood een deugd om op een ander soort manier op te nemen of een heel ander soort plaat te maken dan ze gewoon waren. De Amerikaanse Alice De Micele maakte van de afzondering in Oregon gebruik om de platen te herontdekken die haar jeugd en haar volwassen leven hadden mee vorm gegeven. Ze maakte zich sommige songs die belangrijk voor haar waren eigen en dat levert nu Interpretations: volume 1 op, waarop we negen covers terugvinden van niet de minste artiesten.
Geopend en afgesloten wordt er met Neil Young, wiens Old man en Harvest moon hier een passend eerbetoon krijgen. Vooral bij de opener blijft ze dicht bij het origineel maar alleen al de vrouwenstem geeft de songs toch een ander cachet. Give yourself to love is een mooie wegwijzer richting het werk van de mij voorheen onbekende Kate Wolf. Erna volgt de prachtige bluessong Death don't have no mercy (van -Reverend- Blind Gary Davis) waarop we ons een rokerig bluescafé voorstellen met oude mannen die langzaam slurpend aan hun bier allen aan hun eigen zorgen denken terwijl ze de muziek in zich opzuigen.
De stem van Alice trekt een wat ander register op in Over my head van Fleetwood Mac. We zien in gedachten Christine McVie goedkeurend knikken. En net zoals op Tori Amos' Strange little girls met de keuze om nummers van mannen als vrouw te zingen, slaagt De Micele erin om Square one van Tom Petty te transformeren en haar versie als de andere helft van éénzelfde verhaal te maken.
Jazz zegt me minder en dat verklaart wellicht waarom Throw it away van Abbey Lincoln mij op dit album het minst aanspreekt. Natuurlijk hoor ik de kwaliteit ervan maar het raakt me minder. Dat heb ik wel vaker met jazz, dus het ligt niet aan de artieste, zullen we maar besluiten.
Gelukkig volgt dan een waar hoogtepunt in de vorm van Sugaree (van The Grateful Dead). Het gitaarspel is zo mooi dat ik er bijna tranen van in de ogen krijg en de zangeres dwingt ons om écht te luisteren naar het nummer. Ze pakt ons bij ons nekvel en een mooier compliment dan dit kan ze The Grateful Dead eigenlijk niet geven. Erna daalt er weer wat meer rust neer met The hounds of winter van Sting.
Covers zijn altijd een moeilijk geval voor elke artiest. Je wil het origineel eer bewijzen maar je wil ook je eigen stem laten horen en de beste covers weten de essentie te extraheren uit het origineel om er iets helemaal unieks mee te doen. Alice De Micele slaagt daar wonderwel goed in.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina:

Chelsea Wolfe

She reachte out to she reaches out to she, het zevende studio-album van Chelsea Wolfe, begint heel veelbelovend. De dreigende sfeer in de openingssong Whispers in the echo chamber trekt de luisteraar zonder genade de plaat in en Wolfe zingt alsof ze de vrouwelijke Tricky is. Hoewel ik haar naam kende maar haar muziek nooit echt goed beluisterd had, werd ik meteen heel enthousiast.
Helaas zit het hoogtepunt van deze plaat helemaal vooraan en tegen de tijd dat je aan het tiende en laatste liedje zit, is er een moeheid opgetreden (althans bij mij) ten aanzien van haar smachtende stem die na bijna drie kwartier bijna als een gimmick klinkt. Ja, House of self-undoing is zeker nog de moeite waard (al schurkt ze hier gevaarlijk dicht aan tegen of all people Within Temptation) en muzikaal horen we af en toe interessante ideeën (zoals in Eyes like nightshade) maar al kan ik niet goed te pakken krijgen waarom, na een tijdje begint ze zowaar wat te irriteren. Een snelle trip doorheen haar oudere albums toont dat ze al betere platen heeft gemaakt (Pain is beauty en Hiss spun bijvoorbeeld) die ik, als haar nog eens een kans geef door mijn boxen te weerklinken, toch ga verkiezen.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via haar Bandcamp-pagina of haar website:

Grandaddy

Platen van Grandaddy zijn niet alleen van een haast onbeschrijflijke, hemelse schoonheid, ze zijn ook uniek en je herkent ze van mijlenver. De vertrouwde elementen van de onverwachte details, de ingenieus opgebouwde arrangementen en natuurlijk ook die typische stem van Jason Lytle zorgen voor een heel eigen geluid. In 2017 kregen we voor het laatst een nieuwe plaat van hen te horen, daarna volgden wel nog wat alternatieve versies (op piano of met extra's) van hun vorige platen. Na Last place is dit kakelvers ei, Blu wav, tegelijk wat je van de band verwacht en toch ook dat tikkeltje anders.
Ik herinner me nog hoe vrolijk ik werd van hun debuut Under the western freeway in 1997. Bovengenoemde elementen waren rijkelijk aanwezig en alles klonk bovendien erg speels. Die speelsheid moest op latere albums soms wijken voor meer ingetogenheid maar telkens opnieuw dook ze terug op. Op Blu wav is het springerige er toch wel wat en daardoor ligt er een laken van melancholie en rust over deze plaat. De americana-invloeden komen meteen ook sterker op de voorgrond. Samenzang als in You're going to be fine and I'll go to hell omarmt je en dat is gezien het berustend verdriet dat we horen exact de troost die we nodig hebben. Voor Watercooler mogen we het gerust het woord "langoureus" nog eens bovenhalen en On a train or bus past in de soundtrack van zowat elke Amerikaanse roadmovie die de kijker door uitgestrekte landschappen loodst. De intro van Jukebox app is een mooi voorbeeld van hun nog steeds aanwezig experimenteel kantje waarin allerlei geluidjes een plek krijgen, waarna de song zich languit uitstrekt als een luie kat in de zetel dichtst bij de open haard. Een buitenbeentje is Yeehaw ai in the year 2025, dat amper een liedje te noemen valt maar toch weet te betoveren.
De onaardse schoonheid is op dit album gelukkig gebleven en dat maakt het lange wachten sinds Last place de moeite waard. Als staalkaart of introductie zou ik andere albums van de band aanraden omdat hier toch vooral de melancholische kant op de voorgrond staat maar wie langs deze weg kennismaakt met Grandaddy kon het slechter treffen.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via de Bandcamp-pagina van de band: 

Febem, Fleezus and CESRV

Black diamond van Buraka Som Sistema, mijn nummer 1 van 2009, blijft ook nu nog één van mijn favoriete albums. Die mix van genres en dan dat Portugees dat even wervelend klinkt als het beste voetbal van Brazilië of zelfs Portugal wisten me toen én nu heel erg te bekoren. Ik moest er aan denken toen ik Brime! van Febem, Fleezus en CESRV beluisterde.
Over die drie Braziliaanse artiesten of acts is amper info te vinden op het internet. Febem blijkt een Braziliaanse rapper (echte naam: Felipe Silva Desiderio), ooit lid van een band maar sinds 2016 solo, en Fleezus en CESRV zijn (vermoedelijk) landgenoten waar hij regelmatig mee samen blijkt te werken. Brime! staat wellicht voor "Brazilian grime" want dat relatief nieuw muziekgenre is waar ze zich van bedienen op een opwindende wijze. Daarbij moeten ze niet onderdoen voor hun Britse collega's. Het klinkt allemaal natuurlijk wel exotischer.
Het is vooral Sobe e morro  dat me aan de eerder genoemde Portugees-Angelose band deed denken. Het refrein roept beelden op uit Amerikaanse hiphopclips waarin ze hun auto's laten "springen". Ook opener Raddim wordt na de samples met stemmen door de bas en de ritmes gedreven en zet meteen de toon voor het album. Verdere hoogtepunten zijn Chelsea en Golpe. Enkel Soho weet me niet echt te verleiden, daarvoor klinkt het te smooth. 
Toevallige ontdekkingen leveren al eens plaatjes op die je in Vlaanderen nooit zou horen, al zeker niet als ze gemaakt zijn in een niet-Westers land en binnen een genre dat nu niet bepaald veel airplay krijgt. Toch zijn het die platen die je muziekbeleving nog kunnen verrijken en dat doet Brime! zeker en vast.

Beluister hieronder het volledige album:

Gelezen (157)

 

Post mortem - Peter Terrin

Dit boek van Peter Terrin valt uiteen in 3 delen. In deel 1 maken we kennis met Emiel Steegmans, een niet zo succsvolle schrijver en zijn gezin: zijn vrouw Tereza en zijn vierjarig dochtertje Renée. Drie verhaallijnen en perspectieven lopen voortdurend door elkaar: het verhaal van Emiel zelf, de flashbacks naar zijn jeugd die verteld worden vanuit de jonge Emiel en de fragmenten die Emiel in zijn hoofd begint te schrijven aan een autobiografische roman T. Geheel onverwacht gebeurt er met zijn dochter iets dat ogenschijnlijk onschuldig lijkt maar zeer ingrijpend blijkt én tegelijk wordt zijn meest recente roman De moordenaar overladen met veel lof en een belangrijke literaire prijs.
In deel twee volgen het rechtlijnig verhaal van de eerste week (of iets langer) na de ingrijpende gebeurtenis met Renée en is die autobiografische roman even niet meer aan de orde omdat alles rond zijn dochtertje zijn aandacht opeist.
In deel 3 krijgen we het standpunt van de man die een biografie wil schrijven van Emiel Steegmans, beroemd na de successen van De moordenaar en T en overleden aan kanker. In de puzzel die hij probeert te leggen staan twee zaken centraal: de ophef nadat een zelfmoord gelinkt wordt aan T en Steegmans zelfs voor de rechtbank gedaagd werd als verdachte van moord en de videobandjes die Steegmans voor of na zijn overlijden laat bezorgen aan de biograaf en waarop vooral beelden te zien zijn van hoe het verder gaat met Renée.
In essentie gaat het boek over hoe we greep willen krijgen op hoe anderen ons zien. Emiel Steegmans krijgt het idee voor de autobiografische roman nadat hij beseft dat een zeer succesvolle auteur na zijn dood besmeurd kan raken door details uit zijn leven die opgerakeld worden door biografen en exploreert hoe hij zoveel mogelijk controle daarover kan krijgen terwijl hij nog leeft. En dat is uiteindelijk ook wat Steegmans zelf probeert te doen.
Ik vond deel 1 nogal verwarrend bij momenten door de voortdurende wisselingen tussen de verhaallijnen, wat aanvankelijk ook niet zo duidelijk is. Maar eens de roman op gang komt met de ingrijpende gebeurtenis rond Renée merk je dat dit boek toch knap in elkaar zit en bovendien leest vooral deel 2 heel vlot. Er worden meer vragen opgeroepen dan antwoorden gegeven en dat zet je als lezer aan het denken over hoe veel (weinig dus) we zelf in de hand hebben over hoe we door andere gepercipieerd worden. 

 Crossroads - Walter van den Broeck

De pas overleden schrijver Walter van den Broeck is zo'n auteur die ik wel kende maar waar ik nog nooit iets van gelezen had. Mijn lief heeft de verfilming van Groenten uit Balen en raadde me die aan eens te bekijken (wat er nog niet van kwam) en ik ben begonnen aan "Tijl Uilenspiegel" in een periode dat lezen me moeilijk viel dus dat boek moet ik nog uitlezen.
Deze Crossroads is een nostalgische trip doorheen de tijd in een dorpje in de Kempen (Olen) en vertelt het verhaal van de familie Boeckx die een café uitbaat, In De Kroon, en alle personages eromheen, waaronder de auteur zelf. Langsheen een minimum aan historische feiten die het dorp overstijgen (de invoering van de btw en de euro, corona,...) loodst van den Broeck ons langs een typisch kleinmenselijk maar universeel verhaal van een teloorgegaan soort dorpsleven. Het levert een leuk boek op dat zich ook in -ik zeg maar iets- Beervelde had kunnen afspelen, het dorp van mijn grootouders. Wie jonger is dan ik, zal zich sommige beschreven situaties en relaties misschien moeilijker kunnen voorstellen, maar de verhalen die ik als kind hoorde echoden doorheen dit boek dat ik dan ook met plezier las.  

Mitch Ryder

Je hebt een teletijdmachine nodig die je terugbrengt naar Detroit in de jaren zestig om een debuterende Mitch Ryder te zien en horen. In de "Motor City" was hij met zijn band Mitch Ryder & The Detroit Wheels één  van de grote soullegendes en scoorde hij enkele top 10-hits. Zestig jaar en talloze albums later waarin hij ook de muzikale velden van rhythm & blues exploreerde, blijft hij met de regelmaat van de klok muziek uitbrengen en aan zijn lange discografie voegt hij dit jaar The roof is on fire toe,  een live-dubbelaar. Deze eeuw was zijn populariteit het grootst in Duitsland (en bij uitbreiding groter in Europa dan in de VS) maar als er een publiek bestaat dat nog steeds ouderwetse rock én blues(rock) weet te waarderen (en dat is er zeker!) kan hij met dit album zeker nieuwe fans werven.
The roof is on fire stoomt de eerste helft van de 15 nummers lange plaat, goed voor bijna anderhalf uur, gewoon door. Er is een interessante cover van Dylans Subterrean homesick blues of van Tuff enuff van The Fabulous Thunderbirds. Af en toe worden we vergast op een bluesy rustpunt als From a Buick 6 of de muzikale strandwandeling Freezin in hell. Dat laatste nummer leidt een overgang in naar een meer bluesgericht tweede deel met daarin het mooie door een orgeltje gedragen Many rivers to cross en de meer dan een kwartier uitgesponnen maar nooit vervelende afsluiter Soul kitchen (een cover van The Doors).
Mitch Ryder mag zijn commercieel hoogtepunt al een heel mensenleven (of meer) van menige luisteraar achter zich hebben, met deze plaat toont hij ook in 2024 nog relevant te zijn en een plaatsje te verdienen in de luisterlijsten die uw jaar zullen kleuren.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via de website van het platenlabel Ruf Records:

Alkaline Trio

Punk is een genre dat ik weliswaar graag hoor maar niet zo vaak opzet. Het wordt al snel druk als je ondertussen iets anders wil doen en variatie is op punkalbums wel regelmatig een beetje een probleem. Dat gezegd zijnde vraag ik alsnog uw aandacht voor Blood, hair, and eyeballs, van Alkaline Trio. Deze band uit Chicago heeft al een mooie geschiedenis achter de rug vóór dit tiende album. Hun eerste album werd zelf nog in de vorige eeuw uitgebracht (1998). Zanger Matt Skiba heeft overigens van 2015 tot 2022 Tom DeLonge vervangen bij Blink-182, tot die besloot alsnog terug te keren.
Het zal ook jou plezier te doen te horen dat variatie op deze plaat géén issue is. De spreekwoordelijke drie akkoorden vormen allang niet meer het enige dat je te horen krijgt. Vaak klinken de songs melodieus, zoals Versions of you, Bad time en Break. Soms wordt de voet eventjes van het gaspedaal gehaald zoals in delen van Shake with me en dat soort momenten zouden er naar mijn smaak nog iets meer mogen zijn.
Niettemin is die een fijne punkplaat die deze band ook bij jou op de radar zou kunnen brengen.

Beluister hieronder het volledige album dat je ook kan kopen via de website van de band:

Bipolar Architecture

Opmerkelijke bandnamen kunnen mij al eens verleiden tot een beluistering van hun muziek. Dat valt soms tegen maar levert ook af en toe ontdekkingen op die ik wel weet te smaken. Aan dat laatste lijstje mag je ook Bipolar Architecture toevoegen, dat metal maakt met een twist waardoor ze niet zouden misstaan op het Gentse Consouling-label.
Metaphysicize is het tweede album van dit Berlijnse gezelschap en zeven nummers lang word je als luisteraar meegesleept in een krachtige storm. De ex-leden van Heretic Soul wenden niet alleen hun metalervaring aan maar breiden hun geluid uit naar andere genres, tot zelfs post-rock toe. Kaygi is daar een mooi voorbeeld van. In Alienated klinken de gitaren dan weer zoals menigeen ze bij metal verwacht, tot plots de song een heel andere wending neemt en zowaar contemplatief wordt (maar niet blijft). Mijn persoonlijke favoriet is Immor(t)al dat meer dan zes minuten duurt en lange tijd voortkabbelt op de akkoorden van een gitaar die langzaam vergezeld wordt van de drum. We zijn bijna halfweg als de song helemaal ontluikt en je steeds krachtiger in het gezicht waait. Ook verderop wordt de luisteraar beloond met rustpunten tussen al dat geweld. Die afwisseling werkt uitstekend.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via hun Bandcamp-pagina:

J. Mascis

Wat er ook te zeggen valt over J Mascis, frontman van Dinosaur Jr maar ook steeds vaker solo-artiest, beweren dat hij niet levert wat je van hem mag verwachten kan je niet. Dat is ook zo op zijn nieuwste solo-album What do we do now. De gitaar en de zang klinken als vanouds en zijn zo herkenbaar als het silhouet van je partner in een menigte.
Dat wil overigens niet zeggen dat hij zomaar in herhaling valt. Elke plaat is op zichzelf toch weer een net iets andere toevoeging aan zijn oeuvre. Waar hij ene keer meer schuurt dan de andere keer, slaagt hij er alleen of met zijn band in soms zulke arrangement uit zijn hoed te toveren dat hij nieuwe luisteraars weet te verleiden. Het mooiste voorbeeld blijft voor mij toch wat dat betreft Take a run at the sun dat hij met Dinosaur Jr maakte maar ook op deze plaat slaagt hij erin. Dat doet hij naar mijn aanvoelen met zowel Right behind you en Hangin out die beiden klinken alsof een radiostation dat even zijn format en zijn gepolijste muziekkeuze durft te vertalen, met succes zou kunnen draaien. 
Je luistert niet naar platen van J Mascis voor de vernieuwing maar omdat je houdt van dat unieke gitaarspel en die ongepolijste stem en dat krijg je ook op deze plaat wederom in overvloed.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en hier kopen via zijn Bandcamp-pagina:

The Bony King Of Nowhere

Ik heb het geluk gehad ooit Bram Vanparys (The Bony King Of Nowhere) enkele malen te mogen ontmoeten, onder andere ter gelegenheid van huisconcerten die hij gaf. Hij is één van de meest innemende Vlaamse muzikanten die ik ken. Zijn lange, smalle verschijning, zijn bescheidenheid en zijn aarzelende en ietwat onzekere houding gaven een indruk makkelijk bereikbaar te zijn en zijn dankbaarheid jegens fans versterkte dat alleen maar. Maar afgezien daarvan is het natuurlijk de muziek die hij maakt die telt en wat dat betreft kan je op deze blog meermaals lezen hoe verguld ik was van zijn platen.
Waar zijn muziek op de eerste platen nog eerder voorzichtig en verlegen klonk bij momenten, is deze artiest intussen tot grotere volwassenheid gekomen en klinkt hij zelfzekerder en getuigen de nummers op Everybody knows van een rijkheid die alleen maar gegroeid is. Wat vooral opvalt, is hoe Vanparys op zijn zesde plaat vaak aanschurkt tegen Radiohead. Zowel muzikaal als in de manier waarop de Gentenaar zijn zang Thom Yorke-gewijs daarover drapeert hoor je opvallend veel gelijkenissen. Dat hoor je het best in opener Are you still alive, het titelnummer, Almost invisible, Erase, Working harder en Perfect sense. Toch is hij geen Yorke-kloon en weet hij eigen toetsen aan te brengen. Falling into place is een pareltje dat zo eenvoudig klinkt dat het bedrieglijk makkelijk lijkt. Wie goed luistert, hoort echter hoe de details in het arrangement een extra patina aan de song geven.
Na de eerste drie platen ben ik de man wat uit het oog verloren maar deze hernieuwde kennismaking is alvast zo aangenaam als het begroeten van een oude vriend die jaren in het buitenland heeft gewoond en veranderd maar toch in essentie nog steeds dezelfde jongen teruggekeerd is.

Je kan het volledige album hieronder beluisteren en kopen via zijn website of hier op zijn Bandcamp-pagina:

Isla

Josh Rouse kent u misschien al maar wist u dat hij een zij-project heeft waarmee hij in 2021 al een album uitbracht (The Mediterrenean gardener)? Nu is er een opvolger van dat project, Isla. Deze keer betreft het een EP, Oceanside.
De vijf songs op de EP klinken zo relaxed als de titel en de hoes al laten vermoeden. Opener Down by the oceanside is zomerser dan een parasol en Hurricane heeft de cruise control opgezet zodat je ongestoord kan genieten van het uitzicht tijdens het rijden. Helaas ben ik minder te spreken over Milwaukee dat teveel moderne dancepop achterna loopt waarmee de hitparades al te veel gevuld zijn naar mijn smaak. Maar gelukkig wordt het gevolgd door Valerie Marquee dat slimmer omgaat met electronica en wel weet te bekoren. Afsluiter Photograph is dan weer voor mij weer een twijfelgeval. Ik hoor goede elementen maar tegelijk doet het nummer me iets te veel zijn best om ook de meer hitgevoelige radiostations te verleiden tot airplay.

U kan de EP hieronder beluisteren en kopen via de Bandcamp-pagina van Josh Rouse:

Lee "Scratch" Perry

Het laatste album van Lee "Scratch" Perry is net postuum uitgekomen want de reggae-grootheid stierf in 2021. De songs op deze plaat zijn opgenomen in 2020 en 2021 en er is nogal gepuzzeld met opnames om de plaat af te krijgen maar als luisteraar merk je daar niets van.
King Perry is een waardige afsluiter van een back catalogue (al komen er ongetwijfeld nog eerder onuitgebracht materiaal en live-opnames en dergelijke, u weet hoe dat gaat met dode artiesten). Wat me vooral opvalt, doordat ik vooral bekend ben met zijn ouder werk, is hoe modern deze plaat klinkt.  De dub en reggae zijn hier ingebed in bij momenten zeer eigentijds aandoende songs. Het begint dan wel nog vrij traditioneel met 100lbs of summer,  in Midnight blues krijgen we vooral een wat hijgerige sleper die sporen bevat van triphop. De zachte zang van Perry zelf en gastvocaliste Fifi Rong zorgen voor een broeierige sfeer. En hoogtepunt Green banana (met Shaun Ryder van Happy Mondays) is een dancenummer waarin Ryder een rol krijgt als in Dare van Gorillaz en dat klinkt alsof Green Velvet zich bemoeid heeft met de opbouw rond de dub van Perry. Ook Jesus life wisselt tussen dance die in niets gelijkt op zijn ouder werk en een dublijntje waarover heen hij zingt. Future of my music bewijst dat Lee Perry zich zelf bewust was van de evolutie die zijn muziek heeft doorgemaakt. Zelfs na al die decennia blijft de pionier het voortouw nemen in nieuwe wegen die dub en reggae zouden kunnen inslaan. De rapserige stem van Tricky en de zwoele stem van Marta zorgen voor contrasten waardoor de verbinding tussen oude en nieuwe stijlen nog duidelijker wordt.
Deze plaat maakt me benieuwd naar de albums die hieraan voorafgingen want ik zou wel eens willen horen of die evolutie al hoorbaar was of even plots kwam als Achtung baby in de carrière van U2.

Hieronder kan u het volledige album beluisteren:

Chatham County Line

Chatham County Line is al aan hun elfde album toe met Hiyo. De band uit North Carolina is al actief sinds 1999 en heeft naast tien eerdere platen ook samengewerkt met de Noor Jonas Fjeld en Sharon Van Etten. Waar ze voorheen de bluegrasstraditie alle eer aandoen zonder hun americana oubollig te laten klinken, kiezen ze hier zelfs voor een nieuwe weg. Ja, bluegrass vormt nog steeds de basis voor de songs maar het gebruik van synthesizers, drum machines en meer electrische instrumenten dan ze gewoon waren, geeft de nummers toch een andere klank.
Gelukkig betekent dat niet dat de kwaliteit verminderd is. De songwriterscapaciteiten van de bandleden vormen nog steeds de ruggengraat voor hun muziek en je krijgt dus hier elf heerlijke americana-pareltjes voorgeschoteld. En net als bij echte parels, blinkt de ene al wat meer dan de andere. Hoogtepunten op deze plaat zijn voor mij opener Right on time, Lone ranger en vooral Under the willow tree. In vele van de andere songs klinkt de band een beetje als The Avett Brothers, met wie ze als samen tourden.
Deze plaat is zonder meer goed te noemen. Voor een excellent rapport hadden ze nog een tandje mogen bijsteken en wat mij betreft toch iets vaker voor hun typisch bluegrassgeluid van voorheen mogen kiezen. Dat ze een ander instrumentarium toevoegen aan hun palet is lovenswaardig, dat zeker, maar je mag als band ook niet vergeten waar je sterktes liggen en die liggen hier niet toch echt niet enkel in het schrijven van goede melodieën.

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen via hun Bandcamp-pagina:

The Smile

A dark shaped pool uit 2016 is het (voorlopig?) laatste wapenfeit van Radiohead maar dat betekent niet dat de bandleden stilzaten sindsdien. Ze hadden vaak hun eigen projecten of gingen in een andere constellatie samenwerken, zoals Thom Yorke en Jonny Greenwood die met Tom Skinner (Sons Of Kemet) in 2022 A light for attracting attention uitbrachten en zelfs op tour gingen. In tegenstelling tot Yorkes eerdere project Atoms For Peace blijkt The Smile geen eenmalige samenwerking te zijn want zonet verscheen Wall of eyes, de opvolger van dat debuut uit 2022.
Natuurlijk zijn er gelijkenissen tussen de muziek van Radiohead en die van The Smile, daar kunnen we niet omheen. Sommige nummers op deze plaat zouden zeker ook op A dark shaped pool hebben kunnen staan. Maar interessanter is dat Skinner (en de afwezigheid van de andere Radioheadleden dan Thom en Jonny) The Smile iets meer richting jazz en krautrock duwen. Het duidelijkst zijn die overeenkomsten en verschillen voor mij te horen in Bending hectic, dat ze al als single uitbrachten. Het einde van die song is zelfs een typische post-rockclimax en laat ik daar nu net heel erg van houden. Net als Radiohead klinkt ook The Smile avontuurlijk en bereid tot experimenten zonder de melodieën uit het oog te verliezen. Zo kan je je verbazen over de vreemde geluidjes in afsluiter You know me! en je tegelijk laven aan de vertrouwd klinkende stem van Thom Yorke gedrapeerd over een melodie die op de latere platen van Radiohead ook terug te vinden had kunnen zijn. Een ander goed voorbeeld is Read the room dat we tot de meest melodieuze krautrock kunnen rekenen.
Wie met heimwee terugverlangt naar Radiohead krijgt met The Smile de dichtste benadering die je kan krijgen: vertrouwde klanken en toch telkens weer net iets anders omdat steeds ook het experiment opgezocht wordt. 

Je kan het album hieronder volledig beluisteren en hier kopen: